2011 Mayısında Bergama Grup
Psikoterapileri Kongresi’nde
muhteşem bir konuşma yapmıştı.
Onu coşku ile alkışlayan kalabalıkta ondan el almış
olmanın, onun çırağı olarak anılmanın gurunu yaşadım. En
son 4 Temmuz 2011 sabahı konuştuk. Türkiye Psikiyatri
Derneği onu Bolu’da yapılacak psikiyatri tarihi temalı
Güz Okulu’na davet ediyordu ve daveti benim iletmemi
istemişlerdi. Kendisi bedeni ile katılamadı ve oradaydı.
Bu metin Ali Nahit Babaoğlu
ile 2001’in sıcak bir haziran
gününde yapılan yaşamı ile ilgili
merak ettiklerimi sorduğu ama
köşe taşlarını kendisinin koyduğu
sohbet sonrası yazıldı. Yazılanlar ise
öğrenciliğimden beri tanıdığım Tabip
Odası yönetim kurulu üyesi ve klinik
şefi olarak yılların bıraktığı kalem
izleriydi. Son hali 6 Temmuz 2001
günü sabaha karşı verildi
Bu metni el yazısı ile yazmıştım.
Üzerinde Ali Babaoğlu yazdığım
büyükçe bir zarfta saklamışım. O
günün resimlerini ise bulamadım.
On yıl sonra, hiç tahmin etmedim
bir şekilde, papatyalara bezenmiş
tabutunun önünde yine bir Temmuz
sabahı okumak zorunda kaldım.
“Ağlamak ne doğal bir şeydir ağlamalı
insan” derdi ama yeri geldiğinde
ağlamayı göz yaşlarımızı içimize
akıtarak nasıl kontrol edebileceğimizi
de öğretmişti. Son vedada beceremedim.
Ne ellerime, ne gözyaşlarıma ne de
acıma söz geçirebildim. O gün kimselerin
bilmediği, yaşasaydı belki yalnız ona
söyleyebileceğim bir şey daha yitirmiştim.