Psikodrama çalışanlar bilirler; zaman zaman masalları
çalışmak isteriz ama doğru dürüst bir masal bile
gelmez aklımıza bir türlü. Anımsayabildiğimiz ancak
Avrupa ülkelerinin 19.yüzyıl çocuk yazınından figürler
olur. Oysa onlar o zamanın burjuva ahlakını oluşturup
sağlamlaştırmak, yeni gelişen sosyal sınıflara
da kaktırmak için uydurulmuş öykülerdir çoğunlukla.
Grimm kardeşlerinkiler gibi derlenmiş olanları da aynı
amaçlarla fena halde manipüle edilerek bozulup değiştirilmişlerdir.
Bizim masallarımızı ise biz artık hiç
bilmeyiz. Koskoca Dede Korkut Oğuznamesi’nden
bile aklımıza gele gele bir Deli Dumrul’un öyküsü
gelir, köprüyü geçenden beş akça, geçmeyenden
döve döve on akça aldığını anlata anlata bitiremez,
kendimizi onunla çaktırmadan özdeşleştiririz de. O
koca yazmalardan ne Dirsehan oğlu Boğaç kalmıştır
aklımızda, ne Kam Büre bey oğlu Bamsı Beyrek.
Koskoca Tepegöz’ ün adını bile ancak konferanslarda
kullanılan saydamlar aracılığıyla anarız. Eflatun
Cem Güney derlemelerini, Boratav derlemelerini de
matbaayı icat edememiş milletimizin sözlü edebiyatı
diye küçümser, burnumuzu kıvırıp nereye sokacağımızı
bilemeyiz.