Bir davranış olarak şiddetin mutlak genetik determinizm içinde belirlenememeyeceğinin uzun yıllardan beri farkında olunması, çevresel etkenlerin daha fazla sorgulanmasına neden olmuştur. Toplum içindeki insani davranışın stres yaratan olaylar karşısında, şiddet olarak bir baş etme şekline dönüşebildiği görülmektedir. İster bireysel ister toplumsal olsun bir davranış olarak şiddetin, ilkel toplum ve çocuklardaki şiddet özelliklerine benzer örüntüde olduğu iddia edilmektedir. Şiddetteki kurbanın kim olduğu sorusuna cevabın her zaman net olarak anlaşılır olmamasının, şiddete yaklaşımda önemli olduğunu öngörerek, bu konuyla ilgili yaklaşımlar bu yazıda gözden geçirilmiştir. Bu yazıda şiddetin tanımı, ilgili kuramları ve türleri kısaca gözden geçirildikten sonra çocukların erken ve geç dönemde şiddete yanıtları üzerine odaklanılmıştır. Ayrıca burada geçmişte şiddete maruz kalan ve sonrasında kendisi şiddetin uygulayıcısı konuma gelen bireylerden söz edilerek bu kısır döngüye dikkat çekilmesi amaçlanmıştır.

Since the conclusion that the violence as a behavior is not (cannot be) determined within an absolute genetic determinism has been reached for long [year]s, environmental factors are increasingly examined. We witness that human behavior in society can easily convert into coping with stressful events with violence. Individual or social violence as a behavior has a similar pattern with violence committed in primitive society and by children. After a brief review of violence, its description, etiological theories and types, this article majorly focuses on children and their early and late response to violence. The purpose here is to draw attention to the individuals who were previously exposed to violence (either directly or indirectly) resort to violence, perpetuating a vicious cycle.