Cinsel istismar, yetişkinlerin çocuk ya da ergeni cinsel arzu ve gereksinimlerini karşılamak için güç kullanarak, tehdit ya da kandırma yolu ile kullanması olarak tanımlanmaktadır. Cinsel istismar; temas içermeyen cinsel istismarlar, cinsel dokunma, interfemoral ilişki, cinsel penetrasyon ve cinsel sömürü şekillerinde olabilir. Çocuklukta cinsel istismara maruz kalma sıklığı 10-40% olarak bildirilmektedir. Kızlarda erkeklere oranla 4 kat daha fazla görülmektedir. İstismarcılar genelikle erkektir, 5-15% oranında suçlu ise kadındır. Kadınların istismarı genellikle erkek çocuğadır. Tanıdık birisi ya da bir yabancı tarafından aile dışı istismar, çocuk ve erişkin arası cinsel temas vakalarının 30-50%�sidir. İstismarcılar için bazı kişilik özellikleri içe kapanık kişilik, pedofilik kişilik ve psikopatik kişiliktir. İstismarcıların birçoğu çocukluklarında ya cinsel istismara uğramışlardır ya da ev içerisinde şiddet olgusu vardır. Kanunen evlenmelerine izin verilmeyen iki kişi arasındaki cinsel ilişkiye ensest denir. Ensestin yaşandığı bir aile evrensel olarak düzensiz ve işlevlerini yerine getiremeyen bir aile şeklinde tanımlanır. En sık tanımlanan örüntü, babanın güçlü konumunu kuvvet kullanarak elde ettiği katı ve ataerkil bir aile yapısıdır. Cinsel istismarın klinik özellikleri ve çocuk üzerindeki etkileri; çocuğun istismarcı ile olan ilişkisine, istismarın şekline, süresine, şiddet kullanımına, fiziksel zararın varlığına, çocuğun yaşı ve gelişim basamağına ve travma öncesi psikolojik gelişimine bağlı olarak değişmektedir. Cinsel istismar öyküsü anksiyete, depresyon, madde bağımlılığı, intihar davranışı, borderline kişilik bozukluğu ve posttravmatik stres bozukluğunu içeren psikiyatrik bozukluklarla sonuçlanabilmektedir. Kişiler arası ilişki kurma ve sosyal ilişkileri sürdürme becerisi, benlik saygısı cinsel istismardan olumsuz etkilenmektedir. Çocukluk çağı cinsel istismarı ile cinsel yönden riskli davranış gösterme arasında birliktelik saptanmıştır. Çocuğun cinsel istismarında istismarla birlikte yaşanan travmatik cinsellik, ihanete uğramışlık hissi, güçsüzlük, damgalanma gibi dört travmatik dinamik yer alır. Travma kendisi psikolojik ve davranışsal sonuçlara neden olurken, erken travma ayrıca olumsuz biyolojik etkilere de yol açabilir. Özellikle nöronal plastisite döneminde oluşan travmatik yaşantılar nöroendokrin stres cevap sistemlerini aşırı duyarlı hale getirmektedir. Preklinik ve klinik çalışmalarda erken yaşam streslerinin kortikotropin salgılatıcı faktör sisteminde değişikliklere neden olduğu gösterilmiştir. Cinsel istismarın tedavisinde travmatik anılarla ilişkili duygusal süreçlerin çalışılması gerekmektedir. Bu süreç çocuklarda oyun terapisi içinde gerçekleşebilir. Üst düzey savunma düzeneklerinin geliştirilmesi, ego kapasitesinin arttırılması, sosyal aktivitelere, becerilerine uygun bireysel etkinliklere yönlendirilmesi amaçlanır. Damgalanma ile ilgili suçluluk duygusunun giderilmesi için çocuğun bir cinsel aktiviteye dahil edilmesinin kendi suçu olmadığı ve suçlunun davranışının hastalıklı bir davranış olduğu çocuğa anlatılmalıdır. Çocuğun cinsel istismarı konusunda sağlık çalışanları, aile ve okulun bilgi sahibi olması hem istismarın önlenmesi hem de erken tanınıp doğru yaklaşımlarda bulunulması açısından son derece önemlidir.

Sexual abuse is defined as use of child or adolescent by the adults for satisfying of sexual urges and needs with forcing, threatening or tricking. Sexual abuse can be in the form of sexual abuse without touch, sexual touch, interfemoral intercourse, sexual penetration, and sexual exploitation. The prevalence of sexual abuse is reported as 10-40%. It is seen in female four times more than in males. Abusers are frequently male, only 5-15% of them are female. The abuse by females is usually towards male child. Thirty-fifty percent of abuse cases among child and adolescent are outside the family including strangers or familiar person. Some features of abusers are introvert personality, pedophilic and antisocial personality. Most of the abusers have a history of sexual abuse or aggression during childhood. Sexual intercourse between two people who are not allowed to marry by law is called as incest. Family pattern of incest is defined globally as disorganized and dysfunctional. The most commonly reported familial pattern is rigid and patriarchal family pattern with a harsh father using force quite frequently. The clinical features and impacts of the sexual abuse on the child varies according to the relation between abusers and the child, form of abuse, duration of abuse, presence of physical assault, developmental phase, child age and psychological development before the abuse. Sexual abuse history may result in psychiatric disorders including anxiety, depression, substance dependence, suicide act, borderline personality disorder, posttraumatic stress disorder. Abuse negatively affects interpersonal relationships and self esteem of abused individuals. Several studies reported close association between risky sexual behaviors in adult hood and a history of sexual abuse during childhood. Four traumatic dynamics including traumatic sexuality with abuse, feeling of betrayal, weakness, and stigmatization exist in childhood abuse. Trauma can cause behavioral and psychological results; early trauma may also lead to biological effects. Especially traumas during neuron plasticity phase may lead hypersensitivity of neuroendocrine stress response. Early life stresses are shown to lead changes in corticotrophin releasing factor system in preclinical and clinical phase studies. In the treatment of sexual abuse, emotional process related with trauma should be focused on. This process may be conducted with play therapy. Development of higher level defense mechanism, increasing ego capacity, orientation to social activity and personal activity according to skills is aimed. For the elimination of guiltiness related with stigmatization, the child should be told that it is not her\\his fault to incorporate into sexual interaction and the culprit is abuser. It is fairly important for medical staff, school and family to have sufficient information about sexual abuse for prevention and early recognition.