Psikoterapi tarihi 500’e yakın özgül psikoterapi formunun gelişmesine tanık olmuştur. Geçmişte sınırları net olarak çizilmiş ve kendilerini diğer ekollerden güvenli bir mesafede tutmaya çalışmış olan bu akımlar arasındaki sınırlar giderek bulanıklaşmaya başlamış, bu da aralarındaki kavram, terim ve teknik alış-verişinin son 30 yıl içinde giderek artan bir hızla devam etmesine neden olmuştur. Bu etkileşim, farklı psikoterapi biçimlerinin entegre edilmesine yönelik çabalarda da paralel bir artışa neden olmuştur. Entegrasyon girişimleri farklı psikoterapi formlarında bulunan tekniklerin bir harmanlanmasından mı ibaret olmalıdır, yoksa bir teori, kendi çerçevesini diğerlerini de içine alacak bir biçimde genişletmeli midir? Bu yazı bu iki entegrasyon biçiminin de içinde olduğu entegrasyon girişimlerinin bir derlemesini yapmayı amaçlamaktadır. Yazı da psikoterapistleri entegrasyona iten etmenler, entegrasyonun felsefi temeli, entegrasyon imkanları ve sınıflaması da ele alınmaktadır.

History of psychotherapy has witnessed the development of about 500 spesific psychotherapy forms. These movements were delineated in the past with the sharp demarcation lines and struggled to separate with a safe distance from other schools. In time, boundaries between these schools began to blur, causing an interchange of concepts, terms, and techniques at an increasing speed in the last 30 [year]s. This interaction has caused a parallel increase in the efforts of integration of different psychotherapies. Should attempts of integration consist of blending of techniques harbored in different psychotherapy forms, or should a theory of psychotherapy expand its frame in a way that can include others? This article aims to review the attempts of psychotherapies. The factors that force the psychotherapists to integration, philosophical ground of integration, possibilities of integration and classification of integrations have also been considered.