Amaç: Bu çalışma, Svrakic ve arkadaşları (2002) tarafından yapılan, DSM'nin kişilik bozukluğu kategorilerinin altında yatan boyutsal yapıların Cloninger'in yedi boyutlu psikobiyolojik kişilik kuramına dayalı olarak araştırılması çalışmasının Türk örnekleminde tekrarlanmasıdır. Yöntem: Mizaç ve karakter özellikleri, Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi Psikiyatri Kliniğine başvuran 544 psikiyatri hastasından (365 kadın ve 179 erkek) oluşan bir örneklemde değerlendirilmiştir. Katılımcılara Mizaç ve Karakter Envanteri (MKE) ve SCID-II kişilik anketi bireysel olarak uygulanmıştır. Mizaç ve Karakter Envanteri'nin, SCID-II kişilik anketi ve anket sonrası yapılandırılmış görüşme ile elde edilen DSM kişilik bozukluğu tanısını yordama yeteneği değerlendirilmiştir. Bulgular: Karakter boyutlarının düşüklüğü, özellikle kendini yönetmedeki ve işbirliği yapmadaki düşüklük kişilik bozukluğu belirti sayısının yüksekliği ile tutarlı bir şekilde ilişkili çıkmıştır. Üç DSM kümesi, MKE mizaç boyutlarından birine dayalı olarak ayırt edilmiştir. Sonuç: Yeterince gelişmemiş karakter özellikleri, kişilik bozukluğunun bütün kategorik alttipleri tarafından paylaşılmaktadır ve kişilik bozukluğu olup olmadığını ve kişilik bozukluğunun şiddetini belirlemede kullanılabilir. Çeşitli uygulamalarda, MKE karakter puanları kişilik bozukluğu olup olmama olasılığının hesaplanmasında kullanılabilir.

Objective: The purpose of the present study was to replicate Svrakic and his colleagues' study (2002) that explored the underlying dimensional structure of personality disorders based on Cloninger's seven-factor psychobiological model of temperament and character. Method: Temperament and character traits were evaluated in a sample of 544 psychiatric patients who were admitted at Dokuz Eylül University Hospital Psychiatry Clinics. The Temperament and Character Inventory (TCI) and the SCID-II Personality Questionnaire were administered individually to the subjects. Results: Low scores on character dimensions, especially low Self-directedness and Cooperativeness, consistently correlated with high symptom counts for any personality disorder, for each of three DSM clusters of personality disorders. Conclusion: The results of this study confirm Cloninger and co-workers' earlier results with psychiatric patients. The concepts of character and temperament are essential to distinguish the core symptoms (shared by all subtypes) of personality disorder from the distinguishing features (specific for subtypes). Each DSM cluster is differentiated based on one of the TCI dimensions: Cluster A by low Reward Dependence, Cluster B by high Novelty Seeking, and Cluster C by high Harm Avoidance. In conclusion, poorly developed character traits are shared by all subtypes of personality disorders and can be used to diagnose the presence or absence and the severity of personality disorder. In different topics of psychiatric research and practice, the TCI scores can be used to estimate the probability for the presence or absence of personality disorder.