Gene farazi olarak, nevrozlarla psikozlar; karakteropatilerle davranış nevrozları arasında hiç olmazsa deskriptif bir şekilde psikopatik dengesizlikleri (veya psikopatileri) ve perversyonları yerleştirmek gerekir. Gerçekten gerek bunlardan birinin veya diğerinin psikojenezinde - mes. karakteropatide olduğu gibi - çoğu zaman uzak bir nevrotik çatışma bulunabilir; fakat psikopat, nevrotik'in ve davranış nevrozunun aksine, düşünmekten çok öyle hareket eder, ve çoğu kez bir dereceye kadar gerçeği inkâr edecek şekilde yani aynen perversyonlu kişi şeklinde tavır ve harekette bulunur. Bu sonuncusu için gerçeğin inkârı (veya reddi) parsiyeldir, perversyon sahasına münhasırdır. Ego'nun lnşikakına (clivage) tekabül eder (S. Freud, Clivage du Moi et processus defensif); bu anlamda perversyonla psikoz arasında bir akrabalık mevcuttur. Karakteropatideki sadomazoşik başatlıhk (dominance) kendisini perversyona yakmlaştırır, oysa bu sonuncusu çoğunlukla nevrozla beraber bulunur.
Bu klinik şekillerin karışıklığı ve birbiri içine giriftliliğini çocukta göreceğiz; bu konuya değineceğimiz zaman ise oldukça sathî olan bu deskriptif noktai ınazardan elimizden geldiği kadar uzaklaşmaya çalışacağız. Gerçekten Şunu da ekliyelim ki, bu durumlardaki az çok göze çarpan perversyoıı niteliği çevre üzerine bir çekicilik ika etmekte ve bu yüzden bu durum müşahedeyi karmaşık bir hale sokmaktadır.