Nasıl anne yoksunluğu sujeleri psikotikleştirir, onları, salt arkaik mekanizmalarla karşılaştırırsa, geniş grup deneyi de, üyelerini aynı duruma sokar. Bir anlamda geniş grup, geçici bir "dépersonnalisation" deneyidir. Üyeler ve monitörler, bu deneyi yavaş yavaş sözel duruma getirerek, bir bilinçdışısal fantazrn biçiminde yaşarlar. Kişiliğin tehdit edilmesi, arkaik bir kaygı doğurur. Bu kaygıyı, kastrasyona ilişkin nevrotik anguas ile karıştırmamak gerekir. Söz konusu kaygı, parçalanma (morcellement) ve yenip bitirilme (dévoration) fantazmaları ile beraberdir. Yenip bitirilme ya da yiyip bitirme fantazması, grubun "duyduğunu sözle ifade etmeye" davet eden temel kuralıyla daha belirgin hale gelir. Bu durumun sembolik eş anlamı, konuşmaktır. Burada, konuşmak, yiyip bitirmek ile aynı anlama gelmektedir. Çoğunluğu oluşturan susanlarda, altında örtük olarak, bu fantazma vardır. Bu bireyler ağızlarını açmaktan korkarlar, çünkü diğerlerinin, bunu bir "ısırma niyeti" olarak yorumlayacaklarından endişe ederler.