Çocukken bana ne olmak istediğimi sorduklarında verdiğim cevap bir gün önce izlediğim filme göre değişirdi. Pilot, doktor, gen mühendisi, mafya babası, basketbolcu, şarkıcı, dedektif, antrenör, bilim adamı, yüzbaşı vs. şeklinde uzayıp giden bir listeye dönüştüğünü fark ettiğimde, aslında sinemadan başka bir yol seçmemin mümkün olmadığını, erken yaşta gördüm. Bu küçük anekdotla anlatmak istediğim, nasıl sinemaya bulaştığım değil, yapısı itibariyle içinde mutlaka birilerinin uzmanlık alanına dokunan bir konuyu barındırıyor olmasıydı. Quentin Tarantino, Rezervuar Köpeklerindeki kulak kesme sekansı için, “işi kulak kesmek olan biri için bu iğrenç değil, çok komik bir sahne olabilir," demişti. En beğendiğim yönetmenlerimizden Nesli Çölgeçen (Züğürt Ağa, Selamsız Bandosu, Oyunbozan) bir şelale kenarında bir plan için açı bakarken, nehrin karşı tarafında onu izleyen bir köylü "bu taraftan çekin, burası daha güzel" dediğinde, Çölgeçen görüntü yönetmenine dönüp, “herkes bir kendi işini, bir de bizim işimizi bilir," demiştir. İki sevimli örnek de bana göre kaçınılmaz durumu işaret eder. Sinema mutlaka, her zaman, seçtiği konuyla birilerinin uzmanlık alanına dokunur. İşte Psinema'yı elime aldığımda aklıma gelen ilk şey, yazarların öncelikli olarak kendi işleriyle mi yoksa bizim işimizle mi ilgilendikleriydi.