Hastalarımın sinemaya yönelik tepkilerini bir psikoterapi tekniği olarak ele aldığımdan bu yana, hastalarımın bir sinema salonundan veya televizyon ekranının başından hassas duygularla, aydınlanma ile ve ilhamla dolu olarak ayrıldıklarını sıklıkla işitmekteyim. Bireylerle, çiftlerle ve gruplarla olan çalışmalarımda, hastaların belirli filmleri bilinçli bir şekilde seyretmelerinin, kendi psikolojik durumlarını (başarılı oldukları durumlar kadar olumsuz durumlar üzerine de) düşünmelerinde onlara yardımcı olduğunu görmekteyim.