lli yıllık çalışma hayatımın son 32 yılı boyunca sayısız Parkinson hastası izlemiş bir nörolog olarak, iki yıl süreyle sağ elimin baş parmağındaki nadiren ortaya çıkan hafif istemsiz “atmaları” Parkinson hastalığı (PH) tremoruna benzetmeme rağmen, bu tanıyı kendime kondurmaktan kaçınmıştım. Ancak, bu istemsiz kasılmalar sürekli hale geldiğinde; tipik PH’daki istirahat tremoru özelliğinde olması, dopaminerjik ilaçların olumlu etkisi, levodopaya bağlı diskinezilerin gelişmesi ve diğer non- motor belirtileri birlikte değerlendirdiğimde, PH tanımın kesin olduğu açıktı. Bu durum bende doğal olarak kaygı yaratmıştı ve bir buçuk yıl boyunca birkaç yakınım dışında tanıyı herkesten gizlemiştim. Ancak psikiyatrist bir arkadaşımın telkinleri sayesinde hastalığımı yakınlarımla paylaşabildiğimde, taşıdığım yükün görece azaldığını ve bunun sonucunda ruhsal olarak rahatladığımı hissettim. Halen nispeten düşük dozda aldığım ilaçla günlük aktivitelerimi bağımsız olarak sürdürebiliyorum ve görünürde PH bulgularım dikkati çekmiyor.

As a neurologist who has followed up countless Parkinson’s patients over the last 32 years of my fifty-year career; I denied diagnosing myself with Parkinson’s disease (PD), although the seldom mild involuntary “twitches” that occurred in the thumb of my right hand over a two-year period, resembled Parkinson’s disease tremor. However, when these involuntary contractions became persistent; considering its similarity to characteristic resting tremor in typical PD, the positive effect of dopaminergic medications, the development of levodopa-induced dyskinesias and other non-motor symptoms, it was clear that the PD diagnosis was accurate. This situation naturally caused me anxiety, and for a year and a half, I kept my diagnosis hidden from everyone except a few close relatives. However, with the encouragement of a psychiatrist friend, when I was able to share my condition with my loved ones, I felt a relative reduction in the burden I was carrying and consequently experienced emotional relief. I am still able to carry out my daily activities independently with a rather low dose of medication, and my PD symptoms do not attract noticeable attention.