Birçok çalışma çocukluk çağı olumsuz yaşantılarının hem fiziksel hem de mental yaşam kalitesi üzerinde olumsuz bir etkisi olduğu konusunda hemfikir olmasına rağmen, bu ilişkinin hangi mekanizmalar üzerinden gerçekleştiğine ilişkin çok az bilgi bulunmaktadır. Bu doğrultuda, bu çalışmada öncelikle çocukluk çağı olumsuz yaşantıları ile ilişkili sosyodemografik değişkenlerin neler olduğu, daha sonra ise çocukluk çağı olumsuz yaşantıları ile yaşam kalitesi arasındaki potansiyel ilişkide başa çıkma tarzlarının aracı bir rolü olup olmadığı incelenmiştir. Araştırmaya yaş aralığı 18 ile 50 arasında değişen (Ort. = 23.73, S = 6.74) 164 yetişkin dahil edilmiş ve ölçekler kullanılarak katılımcıların çocukluk çağı olumsuz yaşantıları, stresle başa çıkma tarzları ve son olarak yaşam kaliteleri ölçülmüştür. Korelasyon ve varyans analizlerinin sonuçları çocukluk çağı olumsuz yaşantılarının hiçbir sosyodemografik değişken ile ilişkili olmadığını; buna karşın çocukluk çağı olumsuz yaşantıları arttıkça hem fiziksel hem de mental yaşam kalitesinin azaldığını göstermiştir. Bununla birlikte, Bootstrap yöntemi ile (10.000) yapılan aracılık analizi sonucunda çocukluk çağı olumsuz yaşantıları ile mental yaşam kalitesi arasındaki ilişkide probleme ve duygulara yönelik başa çıkma tarzlarının birer aracı değişken olduğu bulunmuştur. Sonuç olarak elde edilen bulgular çocukluk çağı olumsuz yaşantılarının yaşam kalitesini iyimser ve çaresiz yaklaşım üzerinden dolaylı olarak etkilediğine işaret etmektedir.

Although many studies agree that adverse childhood experiences have a negative impact on both physical and mental quality of life, there is few information on the mechanisms through how this relationship occurs. Therefore, in the present study, firstly which sociodemographic variables are associated with adverse childhood experiences, and then whether coping styles play a mediating role in the potential relationship between adverse childhood experiences and quality of life were examined. 164 adults aged between 18 and 50 (M = 23.73, SD = 6.74) were included in the study, and the adverse childhood experiences of the participants, their coping styles with stress and lastly their quality of life were measured through scales. The results of correlation and variance analyzes showed that adverse childhood experiences were associated with any sociodemographic variable, however, as adverse childhood experiences increased, both physical and mental quality of life decreased. Furthermore, the results of mediation analysis with the Bootstrap method (10.000) showed that problem and emotion-focused coping styles are mediating variables in the relationship between adverse childhood experience and mental quality of life. As a conclusion, the findings obtained in the present study show that adverse childhood experiences indirectly affect the quality of life through the optimistic and helpless styles.