Türk-Kürt çatışması bağlamında yürütülen çalışmalar, iki çatışma söyleminin farklı gruplarda yaygın bir şekilde benim sendiğini ortaya koymuştur. Bu çatışma söylemleri, Türk-Kürt çatışmasını a) Kürtler için bir bağımsızlık sorunu olarak gören bağımsızlık sorunu söylemi ve b) PKK ve yabancı güçler sorunu olarak gören terör sorunu söylemidir. Önceki araş tırmaların bulgularına göre, bağımsızlık sorunu söylemi etnik kimlik açısından büyük ölçüde dezavantajlı grup olan Kürt ler tarafından benimsenirken, terör sorunu söylemi büyük ölçüde avantajlı grup olan Türkler tarafından benimsenmektedir. Fakat daha önceki çalışmalar avantajlı grup üyelerinin aynı zamanda başka bir dezavantajlı kimliğe sahip olduklarında kendi avantajlı kimlikleriyle özdeşleşmelerinin bu farklı çatışma söylemlerini benimsemede ve dezavantajlı gruplarla poli tik dayanışma içerisinde yer almalarında nasıl bir rol oynayacağını incelememiştir. Bu çalışmada, ilk olarak, hem avantajlı hem de dezavantajlı kimliğe sahip olan çapulcu Türklerin avantajlı grubun etnik kimliğiyle özdeşleşmelerinin, Kürtlerle politik dayanışmalarına olan etkisi araştırılmaktadır. İkinci olarak, etnik kimlikle özdeşimle politik dayanışma arasında çatışma söylemlerinin nasıl bir aracı rol oynadığı incelenmektedir. Üçüncü olarak, bir grupla olan politik dayanışmanın (Kürtler) çatışmanın bir parçası olmayan başka bir gruba (Aleviler) genellenip genellenemeyeceği araştırılmaktadır. Bu amaçla gerçekleştirilen yol analizi sonuçları (N = 295), hem Türk etnik kimliğiyle özdeşimin politik dayanışmayı olum suz şekilde yordadığını, hem bağımsızlık ve terör sorunu söylemlerinin Türk etnik kimliğiyle özdeşim ile gruplar arası dayanışma arasında aracı bir rol oynadığını, hem de politik dayanışmanın sadece çatışmada yer alan dezavantajlı grupla değil (Kürtler) çatışmanın parçası olmayan dezavantajlı başka bir gruba (Aleviler) da genellenebileceğini göstermektedir. Sonuçlar çatışma, sosyal kimlik ve dayanışma literatürleri ışığında tartışılmıştır.

Previous research in the Turkish–Kurdish conflict context highlighted two opposing conflict narratives endorsed by different ethnic groups: (a) a terrorism narrative, which describes the problem as stemming mainly from the PKK and foreign powers, and (b) an independence narrative, which describes the problem as a need for independence for Kurds. While the independence narrative is largely endorsed by Kurds, who have a disadvantaged position in society, the ter rorism narrative is largely endorsed by Turks, who have an advantaged position. However, these previous studies have not examined when advantaged group members also have another disadvantaged identity such as a disadvantaged po litical identity, how their identification with their advantaged identity may play an important role in their endorsement of these conflict narratives and their solidarity with other disadvantaged groups. In the present study, first, the role of ethnic identification in political solidarity with Kurds is investigated among çapulcu Turks, who have both advantaged and disadvantaged identities. Second, the mediating role of conflict narratives in the relationship between ethnic identi f ication and political solidarity is examined. Third, I examine whether political solidarity with one group (Kurds) can be generalized to another group (Alevis) that is not part of the conflict. The results of the path analysis (N = 295) indicated that 1) Turkish ethnic identification negatively predicts political solidarity with Kurds, 2) the independence and terror ism narratives mediate the relationship between ethnic identification and political solidarity, and 3) the solidarity with Kurds also generalizes to other disadvantaged groups that are not part of the conflict (i.e., Alevis). I discuss the findings in light of social identity, conflict narratives, and solidarity literature.