Sosyal varlıklar olarak insanlar hayatlarındaki ilişkilere merkezi bir önem verirler. İlişkilerdeki önem ise ilişkinin kalitesi doğrultusunda yön almaya devam eder. Bu doğrultuda ilişkilerin kalitesi gerek aile yapısını gerekse sosyal düzeni etkileyen önemli bir etmen olmuştur. Bu kapsamda değerlendirildiğinde birçok ilişki türünden bahsedebiliriz. Çeşitli ilişki türleri arasında romantik ilişkiler, insanların genel refahına önemli bir katkı sağlayan bir faktör olarak öne çıkmaktadır. Konuyla ilgili yapılan araştırmaların çokluğu konunun önemini vurgulamaktadır. Romantik ilişkilerin kalitesini etkileyen en kapsamlı araştırılan faktörler arasında duygu düzenleme, bağlanma stili ve ebeveynlik tarzı yer almaktadır. Bireysel olarak bu faktörlerin romantik ilişkilerin kalitesini yordadığı görülmüştür. Bu inceleme, izolasyon yerine bir bütünlük içerisinde çalışan bu yordayıcıların birbirine bağlılığını vurgulamayı amaçlamaktadır. Birçok çalışma ebeveynlik stili, bağlanma stili ve duygu düzenleme arasındaki karmaşık ilişkileri vurgulamıştır. Bu etkileşim göz önüne alındığında, romantik ilişkilerin kalitesi üzerindekibirleşik etkide hangi faktörün yordayıcı, hangisinin aracı olarak görev yaptığını ayırt etmek için gelecekteki araştırmalara bir öneride bulunulmuştur.

As social beings, humans place a central emphasis on relationships in their lives. The importance of relationships continues to depend on the quality of the relationship. In this regard, the quality of relationships has become an important factor affecting both family structure and social order. When evaluated in this context, we can talk about many types of relationships. Among the various relationship types, romantic relationships stand out as a significant contributor to people’s overall well-being. The abundance of research studies conducted on the subject underscores its paramount importance. Among the most extensively researched factors influencing the quality of romantic relationships are emotion regulation, attachment style, and parenting style. Individually, these factors have been shown to predict the quality of romantic relationships. This review aims to highlight the interconnectedness of these predictors, working in synergy rather than isolation. Multiple studies have highlighted the complex relationships between parenting style, attachment style, and emotion regulation. Given this interplay, a recommendation is made for future research to discern which factor acts as a predictor and which one serves as a mediator in their combined influence on the quality of romantic relationships.