Amaç: Bu çalışmada, bilişsel davranışçı bir yöntem olan sorun çözme terapisinin alkol ve madde kullanım bozukluğu tanısı almış ergenler üzerindeki etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Madde kullanım bozukluğu tanısı olan ergenlere eş tanıları belirlemek için yarı yapılandırılmış görüşme ve zeka testi uygulanmıştır. Çalışmanın içleme kriterlerini saylayan 46 ergen iki ayrı gruba ayrılmıştır. Birinci gruba haftada bir olacak şekilde 5 hafta sorun çözme terapisi uygulanmış, diğer grubun merkezdeki rutin kontrollerine devam etmesi istenmiştir. Gruplara başlangıç ve 5. haftanın sonunda Beck Depresyon Envanteri, Çoçukluk Çağı Anksiyete Tarama Ölçeği, Gözden Geçirilmiş Sosyal Sorun Çözme Envanteri, Bağımlılık Profil İndeksi ve Tedavi Motivasyon Anketi uygulanmış ve analiz edilmiştir. Bulgular: Grupların, sosyodemografik ve madde kullanım özellikleri, komorbid psikopatolojileri ile ilk ölçülen ortalama ölçek skorları birbirine benzer bulunmuştur. Depresyon ve anksiyete ölçek skorları her iki grupta anlamlı olarak düşmüş gruplar arasında fark bulunmamıştır. Sorun çözme becerileri ve tedavi motivasyonu terapi alan grupta artarken, kontrol grubunda azalmıştır. Gruplar arasındaki fark anlamlı bulunmuştur (p=0,045, 0,037, sırasıyla sorun çözme becerileri ve tedavi motivasyonu için). Bağımlılık şiddeti terapi alan grupta azalırken, kontrol grubunda artmış ancak fark anlamlı bulunmamıştır. Sonuç: Bu çalışma psikososyal müdahalelerin, ergenlerdeki madde kullanım bozuklunun tedavisini güçlendirdiğini göstermesi bakımından önemlidir. Ülkemizde bağımlı ergenlerde müdahale yönteminin değerlendirildiği başka bir çalışmaya rastlanmamıştır. Örneklem sayısının artırıldığı ve uzun dönem sonuçların değerlendirildiği çalışmalara ihtiyaç bulunmaktadır.

Objective: In this study, it was aimed to examine the effects of problem solving therapy, which is a cognitive behavioral method, on adolescents diagnosed with alcohol and substance use disorder. Method: A semi-structured interview and intelligence test were administered to adolescents with diagnosis of substance use disorder to identify comorbidities. 46 adolescents who met the inclusion criteria were divided into two groups. Problem solving therapy was applied to the first group for 5 weeks, once a week, while the other group continued their routine controls in the center. Beck Depression Inventory, Screen for Child Anxiety Disorders, Revised Social Problem Solving Inventory, Addiction Profile Index and Treatment Motivation Questionnaire were administered to the groups at the beginning of the study and at the end of the 5th week and the results were analyzed. Results: Sociodemographic and substance use characteristics, comorbid psychopathologies and scale mean scores of the groups in the first evaluation were found to be similar to each other. Although the depression and anxiety scores decreased significantly in both groups, no significant difference was found between the groups. Problemsolving skills and treatment motivation increased in the therapy group and decreased in the control group. The difference between groups was found to be significant (p=0.045, 0.037 for problem solving and treatment motivation respectively). While the severity of addiction decreased in therapy group, it increased in control group, but the difference was not significant. Conclusion: This study is important in that it shows that psychosocial interventions strengthen the treatment of substance use disorder in adolescents. In our country, no other study was evaluating the effects of the intervention methods in addicted adolescents was found. Future studies with larger sample sizes and where the long-term results of substance use disorder are evaluated are needed.