Amaç: Major depresyonda (MD) kullanılabilecek biyobelirteçlere ihtiyaç vardır. Çalışmamızın amacı ilk atak MD hastalarında oksidatif stres belirteçlerinden malondialdehid (MDA) ve F2-izoprostan ve inflamasyon belirteçlerinden tümör nekroz faktör-alfa (TNF-α), interlökin-6 (IL-6) ve C-reaktif proteinin (CRP) serum düzeylerinin sağlıklı kontrollerle kıyaslanması, tedavi sonrasındaki değişimin incelenmesi ve tedavi yanıtı ile belirteç düzeyleri arasındaki olası ilişkinin araştırılmasıdır. Yöntem: Çalışmamız 30 ilk atak MD hastası ve 30 sağlıklı gönüllüde yürütüldü. Katılımcılara klinik değerlendirme yapılarak Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği ve Klinik Global İzlenim Ölçeği uygulandı. Başlangıçtaki ve 8 haftalık tedavi sonrasındaki serum belirteç düzeyleri ölçüldü. Bulgular: İlk atak MD hastalarında, sağlıklı kontrollere göre IL-6, CRP ve MDA seviyelerinin anlamlı düzeyde daha yüksek, F2-izoprostan seviyelerinin ise daha düşük olduğu görüldü. TNF-α seviyeleri bakımından gruplar arasında fark saptanmadı. İlk atak MD hastalarında tedavi sonrasında TNF-α, IL-6, MDA ve F2-izoprostan seviyelerinin tedavi öncesine göre anlamlı düzeyde azaldığı, CRP seviyelerinde tedavi ile anlamlı bir değişiklik olmadığı görüldü. Başlangıçtaki F2-izoprostan seviyelerinin yanıt verenlerde vermeyenlere göre daha yüksek olduğu görüldü (p<0,05). Sonuç: Çalışmamızda ilk MD atağını geçiren ve ilaç kullanmayan hastalarda dâhi inflamatuar süreçler ve oksidatif stres ile ilgili düzensizlikler bulunduğu ve bu düzensizliklerin tedavi sonrasında düzelebildiği gösterildi. Tedavi yanıtıyla başlangıçtaki F2-izoprostan düzeyleri arasında ilişki saptanırken diğer değişkenlerle anlamlı ilişki saptanmadı.

Objective: There is a need to biomarkers for major depression (MD). The goals of this study are to compare serum levels of oxidative stress markers malondialdehyde (MDA) and F2-isoprostane and inflammation markers tumor necrosis factor-alpha (TNF-a), interleukin-6 (IL-6) and C-reactive protein (CRP) between patients with first-episode MD and healthy controls, to investigate the change of these markers after treatment and to investigate the relationship between levels of these markers and treatment response. Method: Our study was performed in 30 first-episode MD patients and 30 healthy volunteers. During the clinical evaluation Hamilton Depression Rating Scale and Clinical Global Impression Scale were applied to the participants. Serum levels of markers were measured at the baseline and after 8 weeks of treatment. Results: Compared to the control group, first-episode MD patients had significantly higher IL-6, CRP and MDA levels and lower F2- isoprostane levels. There was no difference between the groups in terms of TNF-a levels. TNF-a, IL-6, MDA and F2-isoprostane levels decreased significantly after treatment, whereas there was no significant change in CRP levels with treatment. Baseline F2-isoprostane levels were found to be significantly higher in treatment responders than nonresponders (p<0.05). Conclusion: In our study, it was shown that there are irregularities related to inflammatory processes and oxidative stress in MD, even in patients who had their first-episode and did not take medication, and these irregularities can be resolved after treatment. While there was a relationship between treatment response and baseline F2-isoprostane levels, there was no relationship with other biomarkers.