Çocukların işbirliği içerisinde değerlendirilmesi, ebeveynlerle yakın iletişimi de kapsamaktadır. Şeffaflık, test sonuçlarının çocukları için ne anlama geldiğini ve sordukları soruları anlamalarına yardımcı olmaya yarayan bir araç olarak değerlidir. Bununla birlikte, teste verilen yanıtlar ve oyun esnasında yapılan gÖler çoğunlukla yöneltilen soruların içerisinde bulunmayan çatışmaları açığa çıkarır. Bu makalede, bu türden bir ikileme dair bir örnek sunulmaktadır. Potansiyel "Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu" tanısı için yapılan rutin bir değerlendirme esnasında yedi yaşındaki danışandan alınan bilinçdışı malzeme, acı verici ancak farkedilmemiş aile dinamiklerine işaret ediyordu. Hem test sonuçları, hem de sosyal öyküsü ve davranışları DEHB tanısı ile uyumluydu. Bununla birlikte, projektif testler, ailesini bilinçdışı olarak beklenmedik şekillerde gördüğünü göstermekteydi: Annesi uzak ve ulaşılamazdı ve babası, hem sert, hem de bakım verendi. Alınan aile öyküsündeki hiçbir şey, o ana dek böylesi algılara işaret etmemişti. Makale, ebeveynlerin savunmacı bir biçimde tepki vermesindense önerileri destekleyebilmesi için, acı verici olması muhtemel malzemenin ele alınması için bir araç önermektedir. Aile, kelimenin tam anlamıyla işbirlikçi haline gelmelidir.

Collaborative assessment of children includes close communication with the parents. Transparency is valued as a means of helping them understand what the testing results mean for their child and the questions they have raised. However, test responses and play observations often reveal conflicts that are not included in the referring questions. My paper offers an example of such a dilemma. During a routine evaluation for a potential diagnosis for Attention Deficit Hyperactive Disorder, unconscious material from this seven year old client suggested some painful family dynamics that had not been recognized. Both his test results, social history, and behavior were congruent with the diagnosis of ADHD. However, projective tests suggested that he had unconsciously seen his parents in unexpected ways: his mother distant and unavailable and father, both harsh and nurturing. Nothing in the family history obtained thus far suggested such perceptions. The paper suggests a means of handling potentially distressing material so that the parents end up supporting recommendations rather than reacting defensively. They become collaborators in the best sense of the word.