Amaç: Bu çalışma ile insana yönelik ciddi (homisidal) suç işleyen, akıl hastalığı nedeniyle bu suça ilişkin ceza sorumluluğu bulunmadığına karar verilmiş olan olguların suç öncesi hastalık öyküsü, tedavi uyumu, suç öyküsü gibi etmenlerin incelenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Hastanemiz adli psikiyatri servisinde en az bir yıl zorunlu koruma ve tedavi uygulanan ve yargı kararı ile hastaneden çıkarılan 197 olgudan ulaşabildiğimiz 160 olgu araştırmaya alınmıştır. Veri toplanmasında sosyodemografik, hastalık ve suça ait özellikleri belirlemek için hazırlanan bir genel bilgi formu ve suçların şiddetini belirlemek için şiddet derecelendirme ölçeği kullanılmıştır. Bulgular: İnsana yönelik ciddi suç işleyen 48, hafif-orta suçlar işlemiş olan 112 kişi varsayımlar yönünden araştırılmıştır. İnsana yönelik ciddi suç işleyenlerin tümünün erkek olduğu, daha çok bekâr ya da boşanmış olduğu, şehir merkezlerinde yaşadığı, %29,2’sinin hiçbir işte çalışmadığı, %89,6’sınin yasal temsilcisinin ve %93,8’inin sosyal güvencesinin olduğu, %83,3’ünün psikotik özellikli psikiyatrik bozukluğu olduğu, %29,2’sinin zorunlu tedavi uygulanmadan önce de suç işlediği, bu suçların daha çok kişiye yönelik ve ağır şiddette suçlar olduğu bulunmuştur. Sonuç: Çalışmamızda insana yönelik ciddi suç işleyen grupta şizofreni veya diğer psikotik bozukluklar tanısının daha sık olduğu, eş tanının ise daha nadir olduğu görülmüştür. İşsizlik ve insan öldürme arasındaki ilişki mesleki rehabilitasyon çalışmalarının önemine işaret etmektedir. Ruhsal hastalığı olan kişilerde insana zarar verici davranış riskinin belirlenmesi ve önleyici etmenlerin saptanması hem hastayı hem toplumu korumak açısından önemlidir. Anahtar Sözcükler: Şiddet,

Objective: The aim of this study was to evaluate the disease history, treatment adherence, and the criminal history of individuals who committed a homicide offence, with no criminal responsibility due to their psychiatric illness Methods: Of 197 who had been released from our forensic psychiatric clinic after one-year-mandatory inpatient treatment, we evaluated 160 patients whom we were able to contact. To determine the severity of the crimes, criminal violence rating scale was used. The sociodemographic characterictics and certain variables associated with the disease and the criminal acts of the individuals were documented. Results: Out of 160 patients, 48 had committed serious homicidal crime while 112 had committed milder or moderate crimes. All homicidal offenders were male. Most were single or divorced, living in metropolitan areas. 29.2% were unemployed. Of the homicidal offenders, 89.6% had a legal guardian, 93.8% had social insurance, 83.3% had psychiatric disorder with psychotic features. 29.2% of homicide offenders had criminal history even prior to the mandatory treatment, most of which were severe violent criminal offenses targeting directly a victim’s life. Conclusions: Among homicidal offenders, diagnosis of schizophrenia and other psychotic disorders were more and psychiatric comorbidities were less prevalent. The correlation of homicide and unemployment points to the importance of occupational rehabilitation. Identifying preventive factors and determining the risk of the homicidal behavior in individuals with mental disorders are important for the protection of both the patient and the public.