Anne, en erken çocukluk döneminde çocuğun ikili ilişki nesnesidir; çocuğu ile birlikte ikili (diyadik) bir birim oluşturur. Baba, ödipal evrede bu ‘ikiliye’ katılır, böylece ikiliden üçlüye geçilmeye, ikili ilişkiler üçlü (triangular) ilişki özelliklerini kazanmaya başlar. Babanın preödipal evrede annenin yerini aldığı, annenin geride kalıp silikleştiği olgular bulunmaktadır. Kafka bu olguların ilginç bir örneğidir. Öte yandan Kafka’nın psikopatolojisi preödipal/ödipal/ergenlik evrelerinin birbirlerine bağlı ve ayrı oluş süreçlerinin daha derinden anlaşılmasını da kolaylaştırmaktadır. Ruhçözümsel bir yaklaşım, Kafka’da bu evreler ve ayrışma süreçlerinde şiddetli bozuklukların bulunduğunu ve bu bozuklukların bireysel kimliğin yapılanmasını da engellediğini ortaya çıkarmaktadır. Buna dayanarak bu yazıda, yapıtlarındaki aynılılık, süreklilik, özgüllük gibi özelliklerin Kafka’nın yazar kimliğinin dışavurumu olduğu varsayılmış ve yazar kimliği betimlenmiştir.

Kafka’nın ideal benliği ile üstbenliğinin birbirinden ayrışmadığı, bu çalışmanın başka bir varsayımıdır. Suçluluk ve utanma duyguları ve korkuları, Kafka’da bu ruhsal birimlerin iç içe olduğu, birbirinden ayrışmadığı izlenimini vermektedir. Yazılarını okurken çekilen sıkıntı ve yaşanan ezinç bu ikilinin bir bütün oluşturduğunu göstermektedir. Ruhçözümleyiciler normal bir gelişimde ideal benlikle üstbenliğin birbirinden ayrıştığını, ayrı birimler olarak etkinliklerini sürdürdüklerini varsayıyorlar. Oysa Kafka’da üst/ideal benliği birbirlerinden, oğulun ideal benliğini ya da üstbenliğini babanınkilerden ayırmak güçtür.

In early childhood, the mother is the primary object of the child’s dyadic relationship, and mother and child form a unity together. In the oedipal period, however, the father enters this dyadic unity, and it is with his entry that the dyad becomes triangular and begins to incorporate features of a triangular relationship. In some cases the father may even replace the mother, thereby reducing the mother’s relevance. Kafka is an interesting example of this unusual case. In addition, a close look at Kafka’s psychopathology facilitates a better understanding of the interdependency of preoedipal, oedipal and adolescent stages. A psychoanalytic approach to Kafka reveals severe disturbances of these major developmental steps, which, on their part, impede the development of Kafka’s individual identity. It is against this background that Kafka’s author identity will be analysed in greater detail, by regarding representations of separatedness, continuity, and originality in his literary work to be expressions of his author identity.

One further assumption of this paper is that Kafka’s ideal self and superego are not separate from each other. His feelings of guilt, shame and fear demonstrate that these instances are very much intertwined and not distinct from each other. The reader’s emotional agony while reading some of Kafka’s work signalizes that Kafka’s ideal self and superego form a unity together. Psychoanalysts, however, commonly accept that, in normal development, ideal self and superego should become separate entities, and continue their activities separately. It seems as though Kafka’s ideal self and superego have not gained sovereignty yet, and likewise, it is difficult to separate the son’s superego or ideal self from his father’s.