Babalar, çocuğun yaşamında, en az anne kadar önemli bir yere sahiptir. Geçmişte uzun yıllar babaların bu etkisi ihmal edilmiş, araştırmalar daha çok annelerle yürütülmüştür. Ancak dünyada çok sayıda toplumda cinsiyet rollerindeki değişiklikler, babalık rol tanımlarında da değişikliğe neden olmuş, geçmiş yıllara göre değerlendirildiğinde, babalık bakım verme, katılım gösterme ve ortak ebeveynlik yönünde bir dönüşüm göstermiştir. Bu durum hem bilimsel çalışmalarda artışa neden olmuş, hem de çok sayıda ülkede politika değişikliklerine yol açmıştır. Yapılan çalışmalar, babanın, çocuğun yaşantısına katılımının hem çocuğun gelişimine, hem babanın kendisine, hem de eş ilişkisine olumlu katkılar sağladığını göstermektedir. Aktif katılım gösteren babalar ebeveynlik rolünden daha yüksek oranda doyum alırken; eşleriyle de daha olumlu bir ilişkiye sahip oldukları görülmektedir. Babası ile daha fazla zaman geçiren çocuklar, hem sosyal ve duygusal, hem bilişsel hem de fiziksel gelişim açısından önemli avantajlar sağlamaktadırlar. Çocuk gelişiminde oldukça kritik sonuçlara sahip olan baba katılımı, babanın kendisi, anne ya da çocuk ile ilgili çok sayıda faktörden etkilenmektedir. Babanın demografik özellikleri; kişisel, sosyal ve kültürel özellikleri; annenin çalışma durumu; baba ile ilişki kalitesi; babanın katılımını desteklemesi ya da engelleyici tutumu; çocuğun cinsiyeti, yaşı ve mizacı gibi farklı çok sayıda faktör, babanın katılımını kolaylaştırıcı ya da engelleyici rol oynayabilmektedir. Uluslararası literatürde babanın rolü ve katılımına ilişkin çalışmaların sayısında son yirmi yıldır önemli bir artış görülse de Türkiye’de yapılan çalışmalar henüz yeterli düzeyde görülmemektedir. Babalar, katılımı arttırmaya yönelik müdahale çalışmalarından önemli faydalar sağlamakla birlikte; bu çalışmaların özellikle doğum öncesi ya da bebeklik gibi erken zamanlarda verilmesi yararlı gözükmektedir.

Fathers are just as essential in children’s life as mothers. The impact of fathers has long been ignored, and the researches were mostly conducted with mothers rather than fathers. However, changes in the gender roles in many countries around the world paved the way to changes in the roles of fatherhood, and evolved to co-parenting. These changes became visible both in scientific publications, and many countries’ policies on this issue. Studies revealed that father involvement makes positive contribution not only on child development, but also on fathers’ lives and marital relations. Fathers who are actively involved in child care have more parental satisfaction and more positive relations with their spouses. Children who spend more time with their fathers become advantageous in terms of socio-emotional, cognitive and physical development. Father involvement, which has critical implications on child development, is affected by many factors related to the father, the mother or the child. For example, father demographics, personality, social or cultural status; and mother’s employment status and her attitudes that support or hinder father’s involvement, the quality of his relation with his father; the child’s gender, age and temperament might all have facilitative or interceptive roles on father’s involvement. Even though the number of studies in the literature about father’s role and involvement has considerably increased in the last twenty years, the studies conducted in Turkey still seem to be insufficient. Although fathers seem to benefit from intervention studies aiming at improving father involvement, these interventions will be more beneficial if these studies are conducted in the early periods, such as prenatal or infancy.