Journal of Mood Disorders; 2016;6(3):99-106
Major depresif bozukluk hastalarında EKT süre ve sayılarının, klinik izleme ve tedaviye etkileri
F İzci, Y Yılmaz, MA Camkurt, E Fındıklı, SYK Çallı, Y Fidan, EE Beştepe
istanbul Bilim Üniversitesi, İstanbul
Amaç: Major depresif bozukluk hastalarında EKT sürelerinin ve sayısının klinik gidiş ve tedavi üzerine olan etkilerini araştırmaktır. Yöntem: Çalışma; Erenköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi (ERSHEAH) psikiyatri kliniğine major depresif bozukluk tanısı ile yatarak tedavi gören, EKT endikasyonu almış toplam 50 hasta ile yapılmıştır. Hastalara EKT öncesi ve EKT’nin 1. ve 2. haftalarında Hamilton Depresyon Ölçeği (HDÖ), EKT yapıldıktan sonraki günlerde Klinik Global İzlem Ölçeği (KGİÖ) uygulanmış, EKT’lerin toplam nöbet süreleri değerlendirilmiştir. Ayrıca hastaların sosyodemografik özelliklerini ve daha önceki EKT öykülerini, şuan ki EKT endikasyonlarını tanımlayan bir veri formu uygulanmıştır. Bulgular: Hastalar EKT endikasyonuna göre; Tedaviye direnç (+): Grup I, İntihar düşüncesi (+): Grup II olarak değerlendirilmiş ve gruplar arasında sosyodemografik özellikler ile toplam EKT sayısı, EKT süresi, EKT öncesi ve EKT sonrası 1. ve 2. haftada HDÖ puanları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmamıştır (p>0.05). Her EKT sonrası bakılan KGİÖ ölçek puanlarında istatistiksel olarak anlamlı oranda azalma gözlenirken (p<0.001), EKT sonrası uygulanan KGİÖ puanlarında azalma gözlenen hasta sayıları artmıştır. EKT öyküsü olan hastaların %45.5’inde, EKT öyküsü olmayan hastaların ise %82.9’sında remisyon gözlenmiştir (p<0.05). Tartışma: Çalışmamızın verilerine göre; tedavi direnci ve intihar düşüncesi olan depresif bozukluk hastalarında EKT tedavisinin yeterli sayı ve sürede yapıldığında, depresyon ve klinik iyileşme düzeylerine etki eden bir tedavi yöntemi olduğunu söyleyebiliriz. EKT’den daha önce fayda görmüş olan hastaların, olmayanlara göre remisyon oranların daha az olması hastalığın kronik sürece girmiş olabileceğini veya daha önceki EKT’lerin tedavi duyarlılığını azaltmış olabileceği ihtimalini düşündürmüştür.
Impacts of the duration and number of electroconvulsive therapy (ECT) sessions on clinical course and treatment of the patients with major depressive disorder
Objective: The aim of this study is to investigate impacts of the duration and number of electroconvulsive therapies on clinical course and treatment of the patients with major depressive disorder. Method: This study included 50 patients, who applied to psychiatry clinic of Erenkoy Mental Health and Neurology Training & Research Hospital for inpatient treatment due to the diagnosis of major depressive disorder and who displayed electroconvulsive therapy (ECT) indication. The patients were
subjected to Hamilton Rating Scale for Depression (HRSD) for pre-ECT period and for 1st and 2nd weeks of ECT, and to Clinical Global Impression Scale (CGIS) for the period following application of ECT. Total durations of ECT convulsions were assessed. Furthermore, a data form identifying sociodemographic properties, previous ECT history and current ECT indications of the patients was filled in. Results: The patients were classified by ECT indications as Resistance to Treatment (+): Group I, Suicide Ideation (+): Group II; and no statistically significant difference was observed among groups in terms of sociodemographic properties, total
number of ECT sessions, duration of ECT, and HRSD scores for pre-ECT period and for 1st and 2nd weeks of ECT (p>0.05). CGIS scores checked after each ECT statistically significantly decreased (p<0.001), while the number of patients with decreased CGIS scores obtained after application of ECT increased. 45.5% of the patients with ECT history and 82.9% of the patients without any ECT history were determined to have got into remission (p<0.05). Conclusion: According to the data evaluated in this study, we can safely argue that if the patients with major depressive disorder displaying resistance to treatment, refusal to eat and drink and suicide ideation were allowed to have sufficient number of ECT sessions with sufficient duration, ECT would work as an effective treatment method affecting depression
and clinical improvement levels. The fact that the patients with positive ECT history have lower rate of remission as compared to the patients without ECT history made the authors consider the possibility that the disease may have crossed into chronic stage or former ECT sessions may have decreased the susceptibility to treatment.