İnsan zihninin ürünü olan felsefenin varoluş nedeni ve biçimi "felsefe yapan zihin” dir. "Niçin ve nasıl felsefe?" sorusunun yanıtı ise, "felsefe yapan zihnin bilimi" olarak psikolojide içkindir. Felsefi akıl yürütme, öznenin öteki ile karşılaşmasındaki şaşırma ile başlar. Şaşırmanın akıbeti yani bu bilgi işlem affektinin bir "anlam-yaratıcı" sürecine dönüşüp dönüşmeyeceği, psikososyal gelişim sürecinde öznenin ilk(sel) nesnesi ile kurduğu ilişkinin niteliğiyle doğrudan bağlantılıdır. Zira, bir tamamlama ve tamamlanma kaygısı içeren yaratıcılık, salt öznenin niteliği değildir; bir ilişki sorunsalıdır. Bu yazıda, psikoloji/ psikiyatri ve felsefenin birincil kesişme noktasıyla, yani felsefeyi üreten insan zihninin, "bilgi" yi arayan varoluşunun, "niçin ve nasıl" ı üzerinde duracağız. Psikoloji ve psikiyatri ilefelsefe arasındaki geçişlerimizde, her iki alanın da merkezi kavramları olan, "özne", "ilişki", "eylemlilik", "bütünlük", "yabancılaşma", "yaratıcılık" ve "travma "gibi konulara değineceğiz.

The philosophizing mind as the cause and executer of philosophy perse is existentially embeded in the realm of psychology as the very science of mind. Philosophizing takes start with an information-processing affect of being surprised by the encounter with the "other". Whether this primary affect inducts a creative process, giving a "new" meaning to the subject-object relatioriship and so creating the being de novo or incarcerates the subject in the dogmatic systematology of the "old", depends on the primal experience with the primary object in the very beginning of the psychosocial development. In this article, oscilating between philosophy and psychology we will discuss topics central to both fields, such as "subject", "realiton", "wholeness", "alienation ", "creativity" and "trauma ".