Halen kullanılmakta olan tam sınıflamaları (DSM ve ICD) tanımlama açısından yeterli olup, tıbbi bir yönelime sahiptirler. Bu açıdan bu tanı sistemleri çocukluk ve ergenlikdeki ruhsal bozukluklara uygulanabilmekte ve bir ölçüde sabit bir yapı oluşturmaktadırlar. Bu sınıflamalarla otizm, şizofreni, affektif bozukluklar çok iyi tanımlanabilirken, gelişimsel kriz ve sapmalar, tepkisel durumlar ile aile disfonksiyonlarını DSM ve ICD'ye yerleştirmek güç olmaktadır. Her ne kadar bu sınıflamalar çok boyutlu ise de sınırlı kalmaktadır'. Bu makalede tam sınıflamaları tarihsel olarak gözden geçirilmiş ve davranış bozukluğu, kimlik bozukluğu gibi ergenlik döneminin bazı bozuklukları açısından bu sınıflamaların sınırlılıkları tartışılmıştır.

The diagnostic systems now in use (DSM and ICD) have powerful descriptive and orientation is clearly medical. Because of such a perspective, these systems tend to be more applicable to the severe disorders of childhood and adolescence that have a structure that is to some degree fixed. Developmental crises and deviations, reactive conditions, and familial dysfunction fit with greater difficulty into DSM and ICD, where as autism, schizophrenia, and affective disorders are well considered. In this paper diasgnostic classifications reviewed historically and discussed their limitations in some mental disorders of adolescence such as conduct disorder and identity disorder.