Bu araştırma, İstanbul’daki bazı hastanelerin psikiyatri klinikleri ve özel psikoterapi merkezlerinde klinik psikoloji alanında çalışan uzmanlar ve klinik psikoloji öğretim üyeleri ile yapılan bir çalışmaya dayanmaktadır. Örneklemi, 3 üniversite, 4 devlet üniversitesi hastanesi ve psikiyatri kliniklerinin çalışanları ile 10 özel psikoterapi merkezinde çalışan 41 klinik psikolog (36 kadın, 5 erkek) oluşturmaktadır. Katılımcılara açık uçlu sorulardan oluşan ve araştırmacılar tarafından hazırlanmış bir anket verilmiş ve kendilerinden klinik psikoloji alanında gözlemledikleri etik ihlal örneklerini ve bunların nasıl ele alındığını tanımlamaları istenmiştir. Verilen yanıtlar niteliksel olarak analiz edilmiştir. Sonuçlara bakıldığında Türkiye’de yetkinliğin sınırlarına ilişkin ihlallerin ilk sırada olduğu, diğer kötü kullanımlara ilişkin durumların ve duygusal ve cinsel yakınlaşmanın bunu izlediği görülmektedir. Araştırmanın sonuçları, yönetmeliğimizin kabulü öncesindeki sürece eylemsizliğin hakim olduğunu ve aslında meslektaşlarımızın caydırıcı nitelikte bir yönetmeliğe, buna eşlik eden yasal alt yapıya ve hem ihlallerin bildirilmesine hem de değerlendirilmesine büyük önem verdiklerini ortaya koymaktadır. Etik konusunda yapılacak çalışmaların meslek içi eğitimler, etik derslerinin zorunlu bir ders olarak psikoloji eğitiminin bir parçası olması ve etik kurulların danışma işlevini üstlenmesi ile devam ettirilmesi büyük önem taşımaktadır. Bu gayretler, var olan ikilemlerin ihlallere dönüşmeden değerlendirilmesi ve önlenmesine büyük katkıda bulunacaktır.

This study is based on a survey conducted with clinical psychologists in the academia as well as those who work in psychiatric clinics of university hospitals and private psychotherapy centers. The sample consists of 41 clinical psychologists (36 female, 5 male) from 3 university departments, 4 psychiatry clinics in state university hospitals and 10 private psychotherapy centers. An open ended survey on ethical violations prepared by the researchers was given to the respondents. Respondents were asked to describe prototypical examples of ethical violations they observe in the field of clinical psychology and the ways in which these violations are typically handled. The data was analyzed using qualitative methods. The findings revealed that the most frequent violation reported by the respondents fell into the category of boundaries of competence followed by other types of abuse and emotional and sexual misconduct. The reports of the respondents showed that lack of appropriate action taken against such violations predominated the field prior to the acceptance of the ethics code. The need for a code that will act as a deterrent agent, a legal framework that is enforceable and appropriate reporting and assessment of ethical violations was emphasized by the respondents. In future, efforts in this area should focus on in-service training on ethics and compulsory ethics courses during undergraduate training in psychology. Moreover, the Ethics Committees of Turkish Psychological Association should undertake more consultative function in addition to adjudication. Such efforts will contribute to the adequate evaluation and prevention of ethical dilemmas before they turn into ethical violations.