Amaç: Araştırma, psikiyatri kliniğinde refakatçi uygulamasına yönelik hasta yakınlarının ve sağlık profesyonellerinin görüşlerini belirlemek amacıyla tanımlayıcı olarak yapılmıştır. Gereç ve Yöntem: Araştırma İzmir’de bir üniversite hastanesinin psikiyatri kliniğinde yapıldı. Örneklem 41 refakatçi ve 19 sağlık personelinden oluşmuştur. Araştırma verileri ilgili literatürden yararlanılarak geliştirilen bir anket formu aracılığıyla toplanmış ve veri analizinde sayı ve yüzde dağılımı kullanılmıştır. Bulgular: Refakatçilerin çoğunluğu kadın (%54) ve hastanın anne babası rolündedir (%56). Sağlık personelinin çoğunluğu doktor (%63.2) ve tamamı refakat uygulamasını gerekli gördüklerini belirtmişlerdir. Hasta yakınları klinikte dinlenme için yeterli alanın olmamasını (%27) ve rahat uyuyamamayı (%36.6) olumsuzluk olarak belirtmişlerdir. Çalışanların tamamı refakat uygulamasının riskli hastalarda ekibin yükünü azalttığını buna karşılık yarısı da (%52.6) hastanın işlevselliğini ve çalışanların rutinlerini olumsuz etkilediklerini belirtmişlerdir. Sağlık uzmanları refakatçilerin yaşadıkları güçlükleri; servis ortamında uyku ve dinlenme ortamının olmaması (%68.4) ve hastalık, hastaya yaklaşım ve hastalık süreci ile baş etmede güçlük (%52.6) yaşadıklarını belirtmişlerdir. Sonuç: Hem hasta yakınları hem de psikiyatri kliniğinde çalışan sağ- lık personeli refakat uygulamasını özellikle de bakım gereksinimi olan, kendisine ve çevresine zarar verme riski olan hastalar için gerekli görmektedirler. Refakatçilerin hastane ortamında üstlendiği sorumluluklar ve yaşadığı sorunlar göz önüne alınarak, öncelikli olarak dinlenme ve uyku gereksinimlerine yönelik fiziksel düzenlemelerin yapılması önerilir.

Objectives: This descriptive study was conducted to determine the views of the patients’ relatives and health professionals on the implementation of patient accompaniment in the psychiatry clinic. Methods: The study was performed in the psychiatry clinic of a university hospital in Izmir. The sample consisted of 41 patient companions and 19 health personnel. The research data was collected through a questionnaire developed by using the relevant literature and expert opinions, and for the analysis of the data, number and percentage distribution was used. Results: The most of the companions, (54%) were female and 56% were parents. The most of the health professionals were physician (63.2%) and all of them considered patient accompaniment as a necessary practice. The patients’ relatives expressed negative opinions that there was not enough space to rest in the clinic (27%), and that they were not able to sleep comfortably (36.6%). While all of the employees reported that patients’ having a companion reduces the burden of the team in the care of at-risk patients, half of them (52.6%) stated that the practice adversely affected patients’ functionality and routine applications performed by the employees. Health professionals indicated that the difficulties suffered by the companions were the lack of space to sleep or rest in the clinic environment (68.4%) and that the companions had trouble in coping with the disease and disease process and in approaching the patient (52.6%). Conclusion: Both the patient’s relatives and medical staff working in the psychiatry clinic considered that accompaniment was necessary especially for patients who needed care and who were at risk to harm themselves and/ or others. It is recommended that the responsibilities undertaken and the problems suffered by the companions should be taken into account and the necessary arrangements regarding their rest and sleep requirements should be made.