Amaç: Bu çalışma, aile içinde şiddete maruz kalan çocukların saldırganlık eğilimlerini ölçmek ve saldırganlık
eğilimlerinin çocukların sosyokültürel, ekonomik, psikolojik ve iletişimsel özelliklerine göre farklılık gösterip göstermediğini
belirlemek amacıyla yapılmıştır. Yöntem: Çalışmanın evrenini, Sivas merkez ilçede bulunan 70 ilköğretim
okulunun VI., VII. ve VIII. sınıf öğrencileri oluşturmaktadır. Örneklem oluşturulurken okullar, bulundukları
mahallelerin sosyoekonomik ve kültürel düzeylerine göre düşük, orta ve yüksek olmak üzere üç bölgeye ayrılmış
ve her bir bölgeden bu bölgeyi temsil edecek niteliklere sahip beş okul, toplam on beş okul seçilmiştir. Bu on beş
okuldan örnekleme alınan öğrenci sayısı 655’tir. Araştırma verileri, öğrencilerin sosyodemografik özellikleri, aile
yapısı, aile içi ilişkilerinin niteliği ve aile içinde çocuğa yönelik şiddetin varlığını ve şiddete potansiyel oluşturabileceği
düşünülen ilişki ve etkenleri belirlemeye yönelik sorulardan oluşan anket formu ve saldırganlık ölçeği ile
toplanmıştır. Bulgular: Çalışmada, anneleri tarafından şiddete uğradığı belirlenen öğrencilerin oranı %54, babaları
tarafından şiddete uğradığı belirlenen öğrencilerin oranı ise %46 olarak saptanmıştır. Şiddete uğrayan öğrencilerin
saldırganlık ölçeğinden alınan toplam ortalama puanı 42.52±9.24 olarak hesaplanmış olup, bu oran, şiddete
uğrayan öğrencilerin saldırganlık eğilimlerinin fazla olduğunu göstermektedir. Analiz sonuçlarına göre, öğrencilerin
saldırganlık ölçeğinden aldığı puanların sadece ailesinde yaşayan birey sayısı ve annesinin davranış tarzına
göre anlamlı farklılık gösterdiği; öte yandan öğrencinin saldırganlık ölçeğinden aldığı puanların öğrencinin ailesinin
kökeni, anne ve babasının eğitim düzeyi ve mesleği, ailesinin gelir düzeyi, ailesinde kararların alınma biçimi,
annesi ve babası arasında şiddet olması, babasının kendisine karşı davranış tarzı, anne ve babasının kendisine
ilgisi, anne ve babasının arkadaşlarını tanıması ve eve gelmesine izin vermesi, anne ve babasından korkması,
anne ve babasıyla sorunlarını paylaşabilmesine göre anlamlı bir farklılık göstermediği saptanmıştır.

Objective: The aim of this study was to evaluate the aggression tendencies of the children who exposed to
domestic violence and to determine the relation between these tendencies and sociocultural, economic,
psychological and communicational features. Methods: The universe of the study is 6th, 7th and 8th grade
students of 70 primary schools located in Sivas province. To form the sample group, the city was divided into
three areas as low, intermediate and high levels in according with the social-economic and cultural levels and five
schools from each, totally 15 schools were chosen to represent the different areas. Total 655 children were
included into the study. Questionnaire forms and aggression scale were used to collect the data. Results:
Sampling rates of the children exposed to violence by their mothers and fathers were 54% and 46%, respectively.
The mean point of aggression scale of the children exposed to violence was 42.52±9.24, indicating that being exposed to violence increases the aggression scale. The most influent factors increasing the aggression scale of
the children were number of individuals in the family and behavioral style of the mothers. On the other hand, the
origin of the family, educational levels and jobs of the parents, income level of the family, the form of making
decision in the family, presence of violence between father and mother, behavioral style of father, care level of the
parents, being of his/her friends are known and are allowed to come home by the parents, afraid of parents and
being able to hare the problems with the parents are not statistically significant factors for the points obtained from
aggression scale.