Amaç: ICD-10’a göre ‘F39’ olarak kodlanan tanımlanmamış duygudurum bozukluğu tanısı, hasta ile ilgili alınan bilginin yetersiz ve çelişkili olduğu durumlar ile duygudurum bozukluğu belirtilerinin özgül duygudurum bozuklukları tanısı koymak için yeterli olmadığı durumlarda son çare olarak uygulanmaktadır. Bu tanının toplumdaki sıklığı, tanısal geçerliliği ve sürekliliği hakkında bilgiler yetersizdir. Bu nedenle polikliniğimizde tanımlanmamış duygudurum bozukluğu tanısı alan bireylerde bu tanının yaygınlığını ve tanısal sürekliliğini değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem: Ocak 2011 ile Aralık 2017 tarihleri arasında, ilk defa psikiyatri polikliniğine başvuran, ilk başvuruda ICD-10’a göre ‘F39’ kodlu tanımlanmamış duygudurum bozukluğu tanısı konulan ve en az üç kez farklı zamanlarda başvurusu olan hastalar (n=48) çalışmaya dahil edilmiştir. Poliklinik kayıtları geriye dönük olarak değerlendirildi ve veriler SPSS 19.0 sürümü ile analiz edildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 48 olgunun ortalama takip süresi 14.4±13.9 aydır. Hastaların takip sonrası son tanıları; tanımlanmamış duygudurum bozukluğu (%42), depresif bozukluk (%25), bipolar bozukluk (%17), anksiyete bozukluğu (%10) tanıları olduğu saptandı. Son tanısı tanımlanmamış duygudurum bozukluğu olan bireylerin, olmayanlara göre anlamlı oranda daha kısa izlem süresi olduğu saptanmıştır. Sonlanım tanıları arasında yaş, cinsiyet, eğitim durumu ve medeni durum açısından anlamlı fark saptanmamıştır. Sonuç: Tanımlanmamış duygudurum bozukluğu tanısının diğer duygudurum bozukluklarına oranla tanısal sürekliliği daha azdır. Bu nedenle tanımlanmamış duygudurum bozukluğu tanısı alan hastalarda daha uzun takip sürelerine ihtiyaç duyulmaktadır ve izlem sırasında tanıyı tekrar gözden geçirmek gerekmektedir. Tanımlanmamış duygudurum bozukluğu tanısının sürekliliğindeki düşüklüğü aydınlatmak için daha geniş örneklemli izlem çalışmalarına ihtiyaç duyulmaktadır.

Objective: According to ICD-10, the diagnosis of unspecified mood disorder (UMD), coded ‘F39,’ is used when there is insufficient or contradictory information about the patient and the symptoms of mood disorder are not sufficient to diagnose a specific mood disorder. Information about the frequency, diagnostic validity and continuity of this diagnosis is unsatisfactory. Therefore, we aimed to evaluate the prevalence and diagnostic continuity of this diagnosis among individuals diagnosed with UMD in our outpatient clinic. Method: Included in the study were patients who presented to the psychiatry outpatient unit for the first time between January 2011 and December 2017, were diagnosed with mood disorder code ‘F39’ at the first admission, and presented at least three times in different periods (n=48). Outpatient unit records were evaluated retrospectively and the data were analyzed with SPSS version 19.0. Results: The mean follow-up period of 48 patients included in the study was 14.4±13.9 months. The final diagnoses of the patients after follow-up were UMD (42%), depressive disorder (25%), bipolar disorder (17%), and anxiety disorder (10%). It was found that the duration of the follow-up for individuals diagnosed with UMD was significantly shorter than for those with a different diagnosis. No significant difference was found between final diagnoses in terms of age, gender, level of education, and marital status. Conclusion: UMD has less diagnostic stability than other mood disorders. Therefore, longer follow-up durations are needed in patients with UMD, and it is crucial to reconsider the diagnosis during follow-up. Further studies with larger samples are needed to elucidate the stability of UMD.