Uzun etkili enjektabl antipsikotikler şizofrenide etkili bir tedavi seçeneğidir ve ilacı bırakma potansiyelinin yüksek olduğu hastalarda tedavi uyumunu artırmaktadır. Tardiv diskinezi, uzun süre antipsikotik kullanımı sonrasında sorun olabilen tedavi edilmesi zor bir hareket bozukluğudur. Uzun etkili formları olan atipik antipsikotikler akut ekstrapiramidal yan etkiler için daha güvenli bir seçenek olmalarına karşın, tardiv diskinezideki etkileri net değildir. Güçlü dopamin (D2) reseptör antagonisti özelliği bulunan uzun etkili enjektabl bir antipsikotik olan zuklopentiksol dekanoatın uzun süre kullanımı sonrası gelişen, perioral ve dil bölgesinde tardiv diskinezisi olan bir olguyu bildirmekteyiz. Yirmi beş yıllık şizofreni öyküsü bulunan, 45 yaşındaki beyaz erkek hasta, tardiv diskinezi fark edildiği zaman olanzapin ve zuklopentiksol dekanoat kullanmaktaydı. Son 6 ayda zuklopentiksol dekanoatla beraber çeşitli aralıklarla klorpromazin, haloperidol, olanzapin ve ketiapin kullanımı da olmuştu. Orofarinjiyal diskineziyi ölçmekte Anormal Hareket Bozuklukları Ölçeği kullanıldı. Geçmişte oral tedavi ile tedavi uyumsuzluğu öyküsü bulunduğundan uzun etkili enjektabl antipsikotik kullanımına devam etmeyi planladık. İkinci kuşak uzun etkili enjektabl antipsikotiklerden olan ve dopamin (D2), serotonin (5HT-2), noradrenalin (NE-alfa2) reseptörlerinde antagonist etkisi olan paliperidon palmitat olarak antipsikotik tedavisi değiştirildikten sonra, tardiv diskinezide düzelme gözlemledik.

Long-acting injectable (LAI) antipsychotics are an effective option in schizophrenia that increase treatment adherence in potentially non-compliant patients. Tardive dyskinesia is a potentially treatment-resistant movement disorder that can be a problem after long-term antipsychotic use. Atypical antipsychotics with long-acting formulations offer a safer option for acute extrapyramidal side effects, but their effect in tardive dyskinesia is not clear. We report a case of tardive dyskinesia of the perioral area and the tongue after long-term use of zuclopenthixol decanoate, a LAI antipsychotic is a potent dopamine (D2) receptor antagonist. The patient was a 45-year-old Caucasian male with a 25-year history of schizophrenia who was using olanzapine and zuclopenthixol decanoate at the index consultation when the dyskinesia was recognized. Chlorpromazine, haloperidol, olanzapine, and quetiapine were the antipsychotics that had been used for differing periods in addition to zuclopenthixol decanoate over the last six months, before the emergence of tardive dyskinesia. The Abnormal Involuntary Movements Scale was used in scoring the oropharyngeal dyskinesia. Because of the patient’s former non-compliance with oral medication and concerns of treatment adherence, we planned to continue using LAI. After switching to paliperidone palmitate, a second generation LAI with receptor-antagonist effects for dopamine (D2), serotonin (5HT-2), and noradrenaline (NE-alpha2) receptors, we observed the improvement of the tardive dyskinesia.