Türk Psikiyatri Dergisi; 2002;13(1):23-32
Birinci basamak sağlık hizmetlerinde distimik bozukluk
E Özmen, K Ögel, A Sağduyu, C Boratav
Celal Bayar Ü. Tıp Fak., Psikiyatri Bl., Manisa.
Amaç: Bu çalışmada birinci basamak sağlık hizmetlerinde distimik bozukluğun epidemiyolojik ve klinik özelliklerinin araştırılması amaçlanmıştır.
Yöntem: Türkiye’nin farklı bölgelerindeki 10 ayrı ilde 98 pratisyen hekimin sağlık ocağında ardarda gördüğü 1997 hastaya, Uluslararası Bileşik Tanı Görüşmesi’nin Demografik Bilgiler, Depresif ve Distimik Bozukluklar Bölümleri, Genel Sağlık Değerlendirmesi Formu, Kısa Yetiyitimi Anketi, Hasta Değerlendirme Formu, Vaka Değerlendirme Formu, Bilgi-Tutum ve Davranış Değerlendirme Formu uygulanmıştır.
Bulgular: Araştırmaya alınan sağlık ocağı hastalarında DSM-IV tanı ölçütlerine göre distimik bozukluk görülme oranı %3.5 bulunmuştur. Distimik bozukluk tanısı konan hastalarda en sık görülen belirtiler arasında sırasıyla “halsizlik/yorgunluk”, “dikkatini toplamada güçlük”, “kararsızlık”, “uykusuzluk” ve “umutsuzluk” bulunmaktadır. Distimi tanısı konan hastaların %73.9’unda eşlik eden bir kronik hastalık bulunduğu, %78.3’ünün aynı zamanda major depresyon tanı ölçütlerini karşıladığı gözlenmiştir. Distimili hastaların %71.4’ünün yalnız bedensel yakınmalarla hekime başvurduğu belirlenmiştir. Distimik bozukluğu olan hastalarda, olmayanlara göre yetiyitimi oranları daha yüksek bulunmuştur. Sağlık ocağı hekimleri distimili hastaların %13.8’inde depresyonu belirlemiştir.
Sonuç: Sağlık ocağına başvuran hastalardaki distimik bozukluk pratisyen hekimler tarafından tanınamamaktadır. Bu sonuç sağlık ocaklarına başvuran hastalardaki distimik bozukluğun tanınmamasının nedenlerinin araştırılması gerektiğini göstermektedir.
Dysthymic Disorder in Primary Health Care
Objective: The aim of this study was to investigate the epidemiological and clinical characteristics of dysthymic disorder of the primary health care level.
Method: Parts of the Composite International Diagnostic Interview (i.e. sections on demographic variables and depressive and dysthymic disorders) the General Health Assessment Form, the Brief Disability Questionnaire, and a Patient Assessment Form were applied to 1997 consecutive patients seen by primary care physicians in 10 cities.
Results: The frequency of dysthymic disorder according to DSM-IV criteria in the primary care patients studied was 3.5%. “Fatigue or loss of energy”, “diminished ability to think or concentrate”, “indecisiveness”, “insomnia” and “hopelessness” were the most frequent symptoms 73.9% of patients with dysthymic disorder also had a chronic disorder and 78.3% of patients with dysthymic disorder met the criteria for major depressive disorder. 71.4% of patients with dysthymic disorder presented only somatic complaints to general practitioners. Disability ratios were higher in patients with dysthymic disorder than in patients without. General practitioners recognised depression in only 13.8% of patients with dysthymic disorder.
Conclusion: General practitioners can not recognise dysthymic disorder in primary health care patients. This result emphasises the need for research on the failure to recognise dsythymic disorder in primary health care patients.