Denekler hem unutulması (U) hem de anımsanması (A) istenen sözcüklerden oluşan bir listeyi çalıştıktan sonra o listedeki bütün sözcükleri içeren bir bellek testi almışlardır. Aynı zamanda bu testte her anımsadıkları sözcük için bu anımsamanın hatırlama (H) türü mü yoksa bilme (B) türü mü olduğunu belirtmişlerdir. Beklenildiği gibi U sözcükleri H sözcüklerinden daha az sıklıkta anımsanmıştır. Ayrıca anımsanan U sözcüklerinin arasında hatırlama türünde olanların A sözcüklerine göre daha az, bilme türünde anımsananların ise her iki sözcük tipi için de aynı miktarda olduğu bulunmuştur. Bu bulgu, sözcükler hem yüzeysel (Deney 1) hem de derin düzeyde (Deney 2) çalışıldığında ortaya çıkmıştır. Üçüncü deneyde denekler anımsadıkları sözcükler için hem H/B hem de emin/tahmin kararları vermişlerdir. Sözcük tipi ile anımsama türü arasında bir etkileşim bulunmasına karşın sözcük tipi ile emin olma derecesi arasında bir etkileşim olmadığı ortaya çıkmıştır. Böylece unutmaya çalışmanın bellek üzerinde sadece emin olma derecesi farklılığına indirgenemeyen niteliksel bir etkisi olduğu gösterilmiştir

Participants studied to-be-remembered (TBR) and to-be-forgotten (TBF) words and received a memory test on all the words. For each recollected word, participants also indicated whether they had a remember or a know type memory. TBF words were recollected less often than TBR words. Moreover, there were fewer remembered memories of TBF words than of TBR words whereas the number of known memories was the same for both types of words. This was so regardless of whether the words had been studied at a shallow (Experiment 1) or a deep (Experiment 2) level. In Experiment 3, participants made both RJK and sure/not sure judgments. An interaction emerged behveen word type and memory type but not between word type and confidence level. Thus, wc showed that the attempt to forget has a qualitative effect on memory which cannot be entirely reduced to a change in confidence.