Bu yazıda 1970’ten günümüze dek Türkiye’de yapılmış olan ruhsal hastalıklara ilişkin tutumların araştırıldığı çalışmaların genel sonuçları gözden geçirilmiştir. Sonuçlar, yıllar içindeki değişikleri izleyebilmek açısında tarihsel sıra ile ele alınmıştır. Sonuç olarak; geçen otuz yıllık sürede, halkın ruhsal hastalıkların nedenleri, prognozu ve sağaltımı konusundaki bilgi artışının, hastaların toplum tarafından kabulü konusunda çok önemli bir farka neden olmadığı görülmüştür. Halk, hastalarla aralarında belli bir mesafe olmasını istemektedir. Kırsal kesimde daha fazla olmak üzere hastaları damgalama eğilimi geçen yıllar içinde hemen hemen değişmeden devam etmektedir. Ruhsal hastalıkları tanımlayan “ruhsal hastalık”, “akıl hastalığı” ya da “sinir hastalığı” gibi terimlerden “akıl hastalığı” tanımlaması diğerlerine oranla daha fazla damgalayıcı içerik taşımaktadır ve bu tanım daha fazla sosyal mesafe ve daha fazla saldırganlık beklentisi ile ilişkilidir.

In this review the studies about the attitudes toward psychiatric illnesses that were carried out in Turkey from 1970 up to date has examined. The results was discussed in chronological basis to follow changes in attitudes. As a result, it has seen that in last thirty [year]s although the knowledge of public about the etiology, prognosis and treatment of psychiatric ilness increased, the acceptence of mentally ill in society has not changed significantly. People want to have a distance with mental patients. The tendency which is more in rural people to stigmatize the mental patients has been continuing without any change for [year]s. “Akil hastaligi” which is one of the three concepts (“ruhsal hastalik=mental disorder”, “akil hastaligi=mind disorder”, “sinir hastaligi=nervous disorder”) that is used for mental illness in Turkey has more stigmatizating mean and this concept has more relation with social distance and perceived dangerousness.