Bu yazı çocuklarda sınır patolojilerin fenomenolojisi, risk etkenleri ve sonuçlan hakkmdaki literatürü sunmaktadır. "Borderline Kişilik Bozukluğu"süregiden gelişimsel değişimlerden ötürü 18 yaşından küçük hastalara konulan bir tanı değildir. Ancak, Roger Mises belirli savunma mekanizmaları ve patolojik içselleştirilmiş nesne ilişkileri (ör: yarılma, yansıtmalı özdeşim gibi) olan bir grup hastayı tanımlamak için "çocukluk döneminin borderline patolojileri" kavramını ortaya koymuştur. Bu çocuklar, işlevsellik, duygulanım, duygudurum ve kişilerarası ilişkilerde belirgin bir tutarsızlık; bunların yanı sıra genellikle yıkıcı davranış problemlerinin farklı birleşimleri, depresif endişe ve bilişsel belirtiler gösterirler. Bu çocuklarla sürdürülen takip çalışmaları, bu çocukların sadece belirgin olarak borderline kişilik bozukluğu değil, geniş bir aralıkta farklı kişilik bozuklukları geliştirme eğilimi göstermektedirler. Çocuklardaki sınır patolojilerin yüksek riskteki çocukların grubunu tanımlayabileceğini ve sonuçta bizim erken müdahaleye ilişkin yaklaşımımızı yönlendirebilir.

This paper presents the literature regarding the phenomenology, risk factors, and outcomes of borderline pathology in children. Surely "borderline personality disorder” is not diagnosed in patients younger than 18 years because of the ongoing developmental changes. However Roger Mises conceptualized"borderline pathologies of childhood' to describe a group of patients with particular primitive defense mechanisms and pathologic internalized object relations (eg, splitting, projective identification). These children are characterized by marked instability in functioning, affect, mood, interpersonal relationships and usually by a combination of disruptive behavioral problems, depressive anxiety and cognitive symptoms. Follow-up studies of these children show that they have a tendency to develop a wide range of personality disorders, not specifically borderline personality disorder. We conclude that borderline pathology in children may define a group of high risk children and may eventually guide our approach to early intervention.