Depresyonun gelişimi şimdilerde genotip, fenotip ve çevrenin iki yönlü etkilerinin olduğu karmaşık bir ilişki sistemi olarak düşünülmektedir. Psikanalizin klasik yaklaşımı erken dönem yaşamın soyut ve teorik yapılarından, anne ve çocuk arasındaki erken dönem gerçek yaşantıların göz önüne alınmasına; dürtü ve infantil seksüalizmden emosyon, nesne ilişkisi ve bağlanma gibi alanların değerlendirilmesine kaymıştır. Psikanalizin evriminin yanı sıra, 20. yüzyılın ikinci yarısı boyunca davranış ve bilişle ilgilenen bilimadamları tarafından depresyon üzerine yeni açıklamalar bildirilmiştir. Bununla birlikte, depresyonu anlamamızı daha geliştirmememiz klinik pratiğimiz için yaşamsaldır.

The development of depression is now considered as a complex transactional system in which genotype, phenotype and the environment have bidirectional effects. The classical approach of psychoanalysis has shifted from an abstract and theoretical reconstruction of early life to an account that incorporates the reality of very early experience between mother and child, shifting from drive and infantile sexuality as key motivations and concepts, to emotion, object relation and attachment style. Besides the evolution of psychoanalysis, new explanatories on depression have been reported from behavioral and cognitive scientists during the second half of the 20th century. However, improving the understandings of depression seem essential for clinical practice.