Yeni Kraepelinci yaklaşım DSM-III'ü n 1980'de yayınlanmasından bu yana psikiyatride egemen paradigma olmaya devam etmektedir. Her ne kadar güvenirliği sağlamak gibi bazı bakımlardan başarılı olmuşsa da, son zamanlarda kusur ve yetersizliklerine dikkat çekenler, bir paradigma değişikliği gerektiğini ileri sürmüşlerdir. Bu yazının amacı DSM'nin yetersizlikleri ile ilgili kanıtları gözden geçirmek ve sınıflama sistemimizin Kuhn'un söylediği anlamda bir bunalım döneminde olup olmadığını anlamaya çalışmaktır.

DSM'ye seksenli yılların başından beri yöneltilmiş olan en önemli eleştiriler: psikodinamik eleştiri, betimsel yaklaşım eleştirisi, düşük tanısal geçerlik eleştirisi ve Öztürk'ü n eleştirisidir. Yazar bu eski eleştirilerin gerçek bir tehdit oluşturmadığı ve özellikle de betimsel yaklaşım ve düşük tanısal geçerlikten kaynaklanan sorunların DSM'nin değil psikiyatrinin kendi kusurları olduğu sonucuna varmaktadır.

Öte yandan dizgenin kullanıma girmesinden sonra ortaya çıkan yeni sorunlar daha önemli görünmektedir. Bunlar yüksek prevalans ve yanlış pozitif oranları, sık görülen yalancı çoğul tanılar ve kategori yaklaşımından kaynaklandığı düşünülen sorunlardır. Bunları bunalım belirtileri olarak kabul etmek mümkündür.

Bütün bunlara rağmen, kategori anlayışının yararları ile onun yerini alabilecek ciddi bir adayın olmayışı, bir paradigma değişikliği olasılığını çok düşük kılmaktadır. Sorunun gerçek nedeni kategori yaklaşımı değil, kullandığımız bazı kategorilerin düşük geçerliğidir. DSM tanı kategorilerinin etiyopatolojisi diğer tıbbi hastalıklar kadar anlaşıldığı zaman, bir paradigma değişikliği gereksinimi duyulmayacaktır.

The neo-Kraepelinian paradigm has been the dominant paradigm in psychiatry since the introduction of DSM-III in 1980. Though successful in achieving reliability and in some other respects, it also has limitations. Lately, it has been argued that a paradigm shift is needed in psychiatric diagnosis. The aim of this paper is to review evidence of the limitations of DSM and to determine whether our classification system is in a phase of crisis in the Kuhnian sense.

The most important criticisms raised since the early eighties include: the psychodynamic objection, the descriptive approach criticism, the criticism of poor diagnostic validity, and Öztürk's critique. The author concludes that these old objections are not a real threat. In particular, problems stemming from the descriptive approach and low diagnostic validity are not attributable to DSM but are due to under-achievements in psychiatry.

On the other hand, the new problems seem more serious and may be considered signs of crisis. These include high rates of false positives, high levels of pseudo-comorbidity, and other deficiencies attributed to the categorical approach. However, because of the advantages of this approach and the lack of a serious candidate available to replace it, a paradigm shift seems highly unlikely. The real source of the problem is not the categorical model but the low validity of some of our categories. If our etiopathological understanding of all the categories were to reach that of medical disorders, no paradigm shift would seem necessary.