Ölüm ve yaralanmaların önemli nedenleri olan şiddet ve agresyonun topluma ve bireylere verdikleri zarar göz ardı edilemez. Şiddetin, özellikle de dürtüsel şiddetin biyolojik temeli konusunda çeşitli teoriler geliştirilmiş bulunmakla beraber, yakın zamana kadar klinisyenlerin bu konudaki ilgisi daha çok psikiyatrik hastalarda görülen agresyon ve şiddetin tedavisi üzerinde yoğunlaşmıştır. Şiddete eğilim yaratan nörobiyolojik faktörler, kalıtım ve çevrenin etkileri ile sonraki kuşaklara aktarılabilirler. Bu durumun emosyonların düzenlenmesinde bir sorunu yansıttığı ve aşırı uyarılmış bir limbik sistem ve bu sistemi kontrol etmesi gereken prefrontal devrelerin yetersiz işlevinin bir araya gelmesiyle ortaya çıktığı düşünülmektedir. Bu gözden geçirme, agresyonu ortaya çıkaran bu kortikolimbik dengesizliğin altında yatan anormallikleri inceleyerek, şiddet davranışını daha iyi anlayabilmeyi amaçlamaktadır.

It is impossible to ignore the destruction caused by violence and aggression, major causes of deaths and injuries. Several theories are developed about the biological foundations of violence, especially the impulsive type. However, until recently, clinicians have been mainly interested in the treatment of violence in psychiatric patients. The neurobiological correlates of violence are passed on to new generations. This may reflect a problem in emotion regulation and may be the result of a hyper-responsive limbic system in combination with a insufficient control of the prefrontal circuits. This paper will review the abnormalities causing this corticolimbic imbalance, in an effort to further understand violence behavior.