Amaç: Türkiye'de psikotik bozukluklar için bildirilen yaygınlık tahminlerini,
tedavi başvuruları içindeki psikotik bozukluk oranlarını ve ilişkili
bazı özellikleri saptamak.
Yöntem: 1990 sonrası için yaygınlık ve tedavi için ayaktan ya da yataklı
servis başvuruları içindeki oran verisine sahip araştırmalar kapsanmıştır.
İlgili araştırmaları saptamak için PubMed ve PsychINFO'da
([schizo*OR psych*] AND Turkey) dizgesi kullanılmıştır. Türk Tıp ve
Türk Psikiyatri veritabanları Türkçe anahtar kelimelerle taranmıştır. Ayrıca
ulusal kongrelerin özet kitapları, ulusal tez veritabanı ve dâhil edilen
yayınların kaynakçaları taranmıştır. Sonuçlar 1000 kişide yaygınlık ve
başvuru oranlarının ortanca değeri olarak verilmiştir.
Bulgular: 8 kesitsel (4 genel toplum, 4 özel nüfus) tahmin ve 27 ayaktan
hasta, 21 yatan hasta başvuru oranı bildiren toplam 56 araştırma
incelenmiştir. Genel toplumda (birleştirilmiş veri, n: 6022) şizofreni
yaygınlığı 1000 kişide 8.9 (Standart hata [SH]: 1.2; %95 güven aralığı
[GA]: 6.6-11.3) olarak saptanmıştır. Psikoz yaygınlığı üniversite öğrencileri,
mahkûmlar ve evsizler gibi alt gruplarda daha yüksek bildirilmiştir.
Psikoz hastaları, psikiyatri ayaktan başvurularının yaklaşık % 7.6?sını
ve yataklı servis başvurularının % 26.9?unu oluşturmaktadır. Ancak söz
konusu oranlar kurumsal, bölgesel, dönemsel ve yerleşim birimi özelliklerine
göre değişiklik göstermektedir. Erkek cinsiyet tüm yaş gruplarında,
her bir tahmin ve başvuru oranı için daha yüksek risk ile ilişkilidir.
Sonuç: Türkiye'de şizofreni yaygınlığı, farklı ülkelerde bildirilen tahminlerden
daha yüksektir. Yaygınlığın yüksek olması örneklem özelliklerinden,
çevresel risk etkenlerinden ve araştırmaların yöntemlerinden
kaynaklanabilir. Varolan epidemiyolojik veriler söz konusu yüksekliğin
nedenini anlamak için yetersizdir. Diğer yandan psikotik bozukluk hastaları
ayaktan ve yataklı servislere başvuru biçimindeki psikiyatri hizmetlerinin
önemli bir bölümünü oluşturmaktadır.

Objective: To provide prevalence estimate, admission rates and related
features of psychotic disorders in Turkey.
Method: Studies with data on prevalence and/or rates in outpatient or
inpatient admissions after 1990 were included. Strings of ([schizo*OR
psych*] AND Turkey) were used in PubMed and PsychINFO to detect
relevant studies. Turkish Medical and Psychiatry indexes were screened
with Turkish keywords. Abstract books of national congresses, national
index of thesis, and references of the included papers were searched
for additional data. Results were presented as prevalence per 1000 and
median values of admission rates.
Results: A total of 56 studies were included, including 8 crosssectional
(4 core and 4 special group), 27 outpatient and 21 inpatient
admission estimates or rates. The lifetime prevalence of schizophrenia in
general population (pooled data, n: 6022) was 8.9 per 1000 (Standard
error [SE]: 1.2; 95% confidence interval [CI]: 6.6-11.3). Psychosis
prevalence is higher in subgroups including university students,
prisoners and homeless people. Patients with a diagnosis of psychotic
disorder constituted 7.6% and 26.9% of adult outpatient and inpatient
psychiatry admissions. However, median rates vary depending on
institutional, regional, temporal and residential features. Male gender
was at higher risk in all kinds of estimates and rates for all age groups.
Conclusion: Prevalence of schizophrenia in Turkey is higher than the
formerly reported estimates in different countries. Higher prevalence
may be a consequence of sample properties, environmental risk
exposures, and study design. However more research is needed to
further elaborate the relatively higher prevalence. Nevertheless, a major
part of the psychiatry services are devoted to psychotic outpatients and
inpatients.