Kendine zarar verme davranışları istemli olarak yapılan ve bedenine zarar verme ile sonuçlanan eylemlerdir. DSM-IV kendine zarar verme davranışını bağımsız bir hastalık olarak tanımlamamış; fakat diğer psikiyatrik durumlarda görülen bir semptom olarak kabul etmiştir. Etiyolojiye baktığımızda kendine zarar verme davranışı ile en yakından ilişkili faktör istismar olmakla birlikte biyolojik nedenler ve psikodinamik kuramlardan bahsedilmiştir. Günümüzde 600 kişiden en az birinin kendini değişik derecelerde yaraladığı bildirilmiştir. Kendine zarar verme davranışları farklı şekillerde ortaya çıkabilir, bunlar arasında en sıklıkla kendini kesme, derisini sıyırma, kendini yakma, kendini ısırma ve kendine vurma yer alır. Tedavide serotonin geri alım engelleyicileri ve yeni kuşak antipsikotikler başta olmak üzere farmakolojik ajanlar ve psikoterapötik yaklaşımlar kullanılabilir.

Self-injurious behaviors are behaviors that people intentionally engage in that cause physical bodily harm to themselves. DSM-IV do not classified self-injurious behaviors as a distinct disorder; but they have been accepted as a symptom of other psychiatric disorders. Childhood abuse is supposed the main etiological factor for the development of self-injurious behavior, along with other biological and psychodynamic explanations. Nowadays it has been reported that approximately 1 per 600 persons injures themselves in various degrees. Self-injury may take on several forms, most commonly cutting, scraping, burning, biting or hitting. Serotonin reuptake inhibitors, new generation antipsychotics and psychotherapeutic interventions are the main therapeutic options for self-injurious behaviors.