1860?larda tanımlanan yeme bozukluklarında; çocukluk çağı cinsel tacizinin (ÇCT) rolü son yıllarda tartışılan bir konudur. ÇCT'nin dissosiyatif savunma mekanizmalarına neden olabileceği ve tıkınırcasına yeme semptomlarında rol oynadığı, ayrıca özbenlik saygısı azalması, kendinden nefret etme ve kendi bedenine zarar verme ile kendi hayatları üzerinde kaybettikleri kontrolü geri kazanmak için kendilerini aç bırakma davranışına yol açabileceği ileri sürülmüştür. Yapılan çalışmalar yeme bozukluğu hastalarının %30?unun çocukluk çağında cinsel tacize uğradığını ileri sürmektedir. Bazı hastalarda yeme bozukluğu ve cinsel travma arasında doğrudan bir bağlantı olmasa da genel olarak cinsel tacizin, yeme bozukluğunun biyopsikolojik etyolojisinde önemli risk faktörlerinden biri olduğu genel olarak kabul görmektedir. Yazıda konu ile ilgili literatür gözden geçirilmiştir.

The eating disorders had been defined at 1860's and the role of sexual abuse as a risk factor for eating disorders has been discussed in the last few [year]s. Childhood sexual abuse may result in dissociative coping style that is eventually displayed in binge eating; it might result in poor self-esteem, self-hatred, that might lead to punishing one's own body: or it might make some feel as if their life is out of control, leading to a need to re-exert control though self-starvation. The results of the conducted studies suggest that around 30% of patients with eating disorder have been sexually abused in childhood. For some patients there may be a direct link between sexual trauma and eating pathology, but in general sexual abuse is best considered a risk factor in a biopsychosocial etiological model of eating disorders. In this paper the literature regarding eating disorders and sexual abuse has been reviewed.