Amaç: Hekimlerin bilgi, tutum ve davranışlarının ruhsal hastalığı olanların uygun biçimde yardım
alabilmelerini belirleyecek önemli bir etken olması nedeniyle, bu çalışmada pratisyen hekimlerin
temel sağlık hizmetlerinde görülen ruhsal bozuklukların başında gelen depresyona ilişkin bilgi, tutum
ve sosyal mesafe özelliklerinin araştırılması amaçlanmıştır.
Yöntem: Bu araştırma, 2002 yılında, İstanbul, Bolu, Trabzon, Adana ve Diyarbakır illerinde, il merkezi
ve ilçe sağlık ocaklarında çalışan 300 pratisyen hekim üzerinde yapılmış olup, araştırmada
“Ruhsal Hastalıklarda Tutum Projesi” için geliştirilmiş anket formu kullanılmıştır.
Bulgular: Pratisyen hekimlerin tamamına yakını depresyonu tedavi edilebilen, %90’ı da tam olarak
düzelen bir hastalık olarak görmektedir. %90’nın üzerinde öncelikle bir hekime gidilmesi gerektiği, dörtte üç oranında da gidilen hekimin sağlık ocağı doktoru olması gerektiği düşünülmektedir. Buna karşın, hekimlerin %80’i depresyonun aşırı üzüntü hâli olduğunu, yarıya yakını ruhsal
zayıflık hâli olduğunu, %90’ından fazlası sosyal sorunlar nedeniyle ortaya çıktığını, üçte ikisi sosyal
sorunlar çözülmeden iyileşmeyeceğini belirtmiştir. Depresyonu olan bir yakının olması, evli olma
ve yaşın artması hastayla olan sosyal mesafeyi kısaltan değişkenlerdir.
Tartışma: Pratisyen hekimler depresyon için sosyal mesafeyi azaltarak, toplumun diğer kesimlerine
göre daha olumlu tutumlar gösterebilmekle birlikte, hastalığın etiyolojisi, tıp dışı tedavi metotları
ve ilâç bağımlılık riskleri bakımından doğru olmayan bilgi ve inançların yüksek sayılabilecek
oranlarda devam edebildiği dikkati çekmektedir.
Bu araştırmanın sonuçları, hekimlerin depresyona ilişkin önyargılı ve hatalı tutumlarının azaltılmasına yönelik eğitim programlarına gereksinim olduğunun ve geliştirilecek bu eğitim programlarına temel teşkil etmesi için daha fazla sayıda araştırma yapılmasının önemine işaret etmiştir.

Objectives: The purpose of this study is to learn more about general practititoners’ knowledge,
attitudes and social distance towards depression which is the most prevalent mental disorder seen
in general practice.
Method: The survey was conducted in 2002 using face-to-face interviews in offices of 300 general
practitioners in Turkey. Data were derived from the questionnaire developed for the survey called
“Attitudes Towards Mental Disorders”.
Results: Almost all of the practitioners believed that depression was treatable, and it could be
completely cured according to 90% of the respondents. 80% of the practitioners considered “extreme
sadness”, near half of them “weak personality” and more than 90% “social handicaps” to
be as the causes of depression. 66% believed that these patients would not improve unless social
problems were solved. Attitudes of the subjects with relatives diagnosed depression, married, and
older were more positive than the others with respect to social distance characteristics.
Discussion: Although general practitoners with closer social distance held more positive attitudes
towards depression than community people, the results suggest that incorrect knowledge and beliefs
about etiology, nonmedical treatment methods and risk of dependency have a tendency to
persist in this group.
The results of this study underline the need for development of new education programmes aimed
to decrease effects of stigmatization based upon information obtained more studies about
attitudes and beliefs of physicians.