Amaç: Bu araştırmada bir üniversitenin çocuk psikiyatrisi bölümü tarafından bir yıl süresince sunulan
konsültasyon-liyezon hizmetleri değerlendirilmiş ve kısa vâdede iyileştirilmesi gereken konuları
n belirlenmesi amaçlanmıştır.
Yöntem: Bir yıl süresince konsültasyonla yönlendirilmiş tüm başvurular klinik amaçlarla geliştirilmiş
yapılandırılmış bir değerlendirme formuna kaydedilmiştir.
Bulgular: Konsültasyonla yönlendirilen 221 çocuğun %59.3’ü (n=131) ayaktan izlenen hasta,
%40.7’si (n=90) yatarak tedavi gören hastaydı. Örneklem 3 ay ilâ 18 yaş arası çocuklardan oluşuyordu.
Konsültasyon istemlerinin çoğu Pediatri bölümünden gelmekteydi (%76). Beyin patolojileri
en sık saptanan tıbbî hastalıktı (%19.9). Konsültasyon istem nedenleri arasında zekâ düzeyinin
belirlenmesi ve psikiyatrik yönden tanı değerlendirmesi başta yer alıyordu. En sık konulan psikiyatrik
tanı majör depresyondu (%12.8) ve yaşça daha büyük çocuklarda depresyonun daha fazla olduğu tesbit edildi (p<0.0001). Çocukların annelerinde majör depresyon oranı %29.5’tu. Yatan hastaların konsültasyonlarının %64,4’ünde konsültan hekime primer tedavi ekibinden eşlik eden bir
sağlık görevlisinin olmadığı ve annelerin %30.8’inin konsültasyonun neden istendiği konusunda bilgilendirilmediği belirlendi. Annelerin konsültasyon hakkında önceden bilgilendirilmesinin görüşmeye
ilişkin tepkilerini olumlu yönde etkilediği bulundu (p<0.0001).
Tartışma: Son on yılda bebeklik dönemini de kapsayacak biçimde büyük bir artış gösteren konsültasyon
istemleri konunun âcilen ele alınması gerektiğini göstermektedir. Majör depresyon hem çocuklarda
hem de annelerinde en sık saptanan ruhsal bozukluk olması bakımından özel dikkat gerektirmektedir.
Konsültan hekimle çocuğun primer hekiminin yüz yüze görüşmesi ve ana babaları
n sürece etkin katılımlarının sağlanması ve desteklenmesi gerekmektedir.
Sonuç: Konsültasyon-liyezon hizmetlerinin daha kapsamlı biçimde sunulabilmesi için hasta çocukları
n hekimleriyle işbirliği içinde çalışacak psikiyatri ekibinin oluşturulması gerekmektedir.

Objective: Consultation-liaison services provided by the child psychiatry department of a university
hospital over a twelve- [month] period were evaluated to understand the issues which required
short term improvement.
Method: All consecutive referrals over a twelve- [month] period were recorded on a structured assessment
form designed for clinical purposes.
Findings: Of the 221 children who were referred, 59.3% (n=131) were from outpatient services
and 40.7% (n=90) were from inpatient services. The age range of children was from 3 [month]s to
18 [year]s. Most of the consultation requests came from the Department of Pediatrics (76%). Brain
pathologies were the most common medical illnesses (19.9%). Psychiatric diagnostic evaluation
and intelligence assessment took precedence among reasons for referral. Major Depression was
the most common diagnosis (12.8%) in children and older children were more depressed
(p<0.0001). Major depression was found in 29.5% of mothers. There were no accompanying medical
staff in 64.4% of the referrals and 30.8% of mothers were uninformed of the reasons for referral.
Preparation for referral was associated with mothers’ positive responses (p<0.0001).
Discussion: The rapid increase in psychiatric consultation requests for sick children of all ages including
infants and toddlers necessitates reorganization in psychiatric consultation-liaison services.
Special attention should be paid to detect major depression which was the most frequent diagnosis
for both children and their mothers. It is important that the referring and consultant physicians
should communicate and collaborate and that parental participation in the assessment and
treatment processes is ensured.
Conclusion: The institution of more comprehensive consultation-liaison services provided by a team
in ongoing personal contact with the medical staff is mandatory.