Çocuk ve Gençlik Ruh Sağlığı Dergisi; 2005;12(3):106-114
Suça Yönlendirilen ve Yönlendirilmeyen Çocukların Aile İlişkileri ile Saldırganlık Davranışlarının Karşılaştırılması
MY Erdoğdu
Dicle Üniversitesi, Fen-Edebiyat Fakültesi, Psikoloji Bölünü, Diyarbakır
Amaç: Bu araştırmanın temel amacı; suça yönlendirilmiş ve yönlendirilmemiş çocukların aile ilişkileri
ile saldırganlık davranışlarının karşılaştırılmasıdır. Bu temel amaç çerçevesinde suça yönlendirilmiş
çocuklarla suça yönlendirilmemiş çocukların aile ilişkileri ile saldırganlık davranışları karşılaştırılarak
çocuğu suça iten nedenler ortaya konulmuştur. Yöntem: Araştırmanın evreni Diyarbakır ilindeki 12-16
yaş çocuklarıdır. Araştırmada Diyarbakır 75.Yıl Sosyal Hizmetler Gençlik Merkezine gelen suça yönlendirilmiş
12-16 yaş 50 çocuk ile, suça yönlendirilmemiş 12-16 yaş arasındaki 50 çocuk olmak üzere toplam 100
çocuk bu araştırmanın örneklemini oluşturmuştur. Araştırmada çocukların saldırganlık davranışlarını
ve Aile İlişkilerini ortaya koymak için Saldırganlık Ölçeği ve Aile Değerlendirme Ölçeği kullanılmıştır.
Sonuçlar: Suça yönlendirilmiş çocuklarla, suça yönlendirilmemiş çocukların saldırganlık ve aile ilişkileri
açısından gruplara göre anlamlı farklılıklar vardır. Suça yönlendirilmiş çocuklar, suça yönlendirilmemiş
çocuklara göre saldırganlık ölçeğinden daha yüksek puanlar almışlardır. Suça yönlendirilmiş çocukların,
suça yönlendirilmemiş çocuklara göre aile ilişkileri daha sağlıksızdır. Tartışma: Çocukları suça iten
nedenler sağlıklı olarak ortaya konulmadığı sürece bu çocukları topluma kazandırma ve sağlıklı bir kişilik
gelişimlerini sağlamada yapılacak çalışmalar amacına ulaşamaz. Araştırma bulgularına genel olarak
bakıldığında suça yönlendirilmiş çocukların, suça yönlendirilmemiş çocuklara göre daha saldırgan
davranışlara eğilimlidir ve aile ilişkileri daha sağlıksızdır.
Comparison Of The Family Relationsiıps and Aggresiıve Behaviors Of Children Encouraged For Crime And Children Without Such A History
Objective: The primary objective of this research was to compare the family relationships and aggressive
behaviors of children who have been encouraged for crime with children without such a history. In the
frame of this primary aim, reasons leading children to commit a crime were determined. Method: The
sample of the study consisted of children between ages 12-16 who live in Diyarbakir. The sample consisted
of 100 children who were attending Diyarbakir 75th [year] Social Services Youth Center; 50 of them had
committed or were involved in a crime and the other 50 were not involved in such an event. 'Aggression
Scale' and 'Family Evaluation Scale' were used in order to assess the aggressive behaviors and familial
relationships of children in the study. Results: There was a significant difference in terms of aggressive
behaviors and family relationships between children who have committed or were involved in a crime
and those who have not. Those who have committed a crime scored higher on the 'Aggression Scale'
compared to the other group and they also had more troublesome family relationships compared to the
others. Discussion: Unless the reasons leading children to crime are revealed in a professional manner,
the practices aiming to reunite these children back to the society and provide a healthy personality
development can not be successful.