Türk Uyku Tıbbı Dergisi; 2023;10(2):163-167
Obstrüktif Uyku Apne Sendromlu Hastalarda Olası Aspirin Direnci
U O Akyıldız, A Akyol
Adnan Menderes University , Aydın
Amaç: Obstrüktif uyku apne sendromu (OSAS) toplumda oldukça yaygın görülmektedir ve istenmeyen pek çok kardiyo-serebrovasküler sonlanımla ilişkisi iyi tanımlanmıştır. Aspirin, tanımlanan komplikasyonların pek çoğunda primer ya da sekonder profilaksi olarak önerilmektedir ancak hastaların %20’sinden fazlasında yeterli tedavi uyumuna rağmen aspirin direnci ile karşılaşılmaktadır ve bu durum süregelen vasküler riski beraberinde getirmektedir. Bu çalışmada amaç, aspirin kullanımı olmayan ağır OSAS olgularında olası aspirin direncini araştırmaktır.
Gereç ve Yöntem: Ağır OSAS tanılı 30 hasta ve yaşça eşlenmiş 30 kontrol çalışmaya dahil edildi. Hastalar ve kontrollerin sabah ilk idrar numuneleri 11-dehidrotromboksan B2 düzeyleri (11-DHTBXB2) çalışılmak üzere toplandı. Biyokimyasal analiz sonrası iki grubun idrar 11-DHTBXB2 düzeyleri karşılaştırıldı. P<0,05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
Bulgular: OSAS grubunda ortalama idrar 11-DHTBXB2 düzeyi 26,7 pg/dL iken, kontrol grubunda bu değer 12,7 pg/dL saptandı (p=0,005). Hastalarda üriner 11-DHTBXB2 atılımı, dolayısı ile aspirin direnci kontrollere göre anlamlı ölçüde yüksekti ve bu fark cinsiyet, yaş ve vücut-kitle indeksi gibi değişkenlerden bağımsızdı.
Sonuç: Bulgularımız, OSAS hastalarında üriner 11-DHTBXB2 atılımı ve dolayısı ile aspirin direncinin kontrollere göre daha yüksek olduğunu göstermektedir. OSAS hastalarında aspirin direncini; başka bir deyişle primer veya sekonder profilakside tercih edilen ilk sıra antiagregan ilaca karşı potansiyel yanıtsızlığı öngörmek önemlidir. Zira bu öngörü, halihazırda yüksek vasküler risk taşıyan bu grup hastalarda tedavi planını şekillendirebilir.
Potential Aspirin Resistance in Patients with Obstructive Sleep Apnea Syndrome
Abstract
Objective: Obstructive sleep apnea syndrome (OSAS) is a common disorder among the public and it is associated with many cardio-cerebrovascular consequences. Aspirin is used as the first line of treatment regarding such complications; however, >20% of the patients have drug resistance which causes ongoing vulnerability to vascular accidents. The objective of this study is the evaluation of potential aspirin resistance in drug nai¨ve severe OSAS patients.
Materials and Methods: Thirty patients with a diagnosis of severe OSAS and 30 age-matched non-OSAS controls enrolled in the study. Urine samples of both patients and controls were analyzed for 11-dehydrothromboxane B2 (11-DHTBXB2) levels and compared afterward. Pairwise comparisons were performed and a two-tailed p-value of <0.05 was considered statistically significant.
Results: Biochemical analysis of the urine samples revealed an 11-DHTBXB2 level of 26.7 pg/dL for the patient group, whereas the relative value was 12.7 pg/dL for the control group (p=0.005). The significant increase in urinary 11-DHTBXB2 levels among patients was independent of sex, age, and body mass index.
Conclusion: Patients with OSAS had higher levels of urine 11-DHTBXB2 levels, hence higher aspirin resistance than controls. Identification of aspirin resistance and prediction of potential unresponsiveness to first-line antiplatelet therapy is essential in OSAS to guide the primary or secondary prophylaxis in this population who have a marked propensity to vascular insult.