Bağımlılık Dergisi; 2023;24(2):186-196
Genç Yetişkinlerde Algılanan Sosyal Destek ve Kendini Açmanın Dijital Oyun Bağımlılığı Üzerindeki Yordayıcı Etkisi
E Saylan, R Çolak
Artvin Çoruh Üniversitesi, Artvin
Amaç: Bu araştırmanın amacı genç yetişkinlerde algılanan sosyal destek ve kendini açmanın dijital oyun bağımlılığı
üzerindeki yordayıcı rollerini incelemektir.
Yöntem: İlişkisel tarama modeline göre yapılandırılan bu araştırmanın katılımcılarını 382 genç yetişkin birey
oluşturmaktadır. Katılımcılar uygun örnekleme yöntemiyle seçilmiştir. Araştırmada veri toplama aracı olarak Kişisel Bilgi
Formu, Dijital Oyun Bağımlılığı Ölçeği, Kendini Açma Ölçeği ve Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği kullanılmıştır.
Bulgular: Yordayıcı modelin dijital oyun bağımlılığındaki varyansın %58’ini açıkladığı görülmüştür. Ayrıca analiz
sonucunda kendini açmanın miktarının (β = -,08, p<,01) dijital oyun bağımlılığının negatif anlamlı bir yordayıcısı olduğu,
kontrolünün (β = ,77, p<,01) dijital oyun bağımlılığının pozitif anlamlı bir yordayıcısı olduğu; aileden algılanan destek (β
= ,01, p>,05), arkadaştan algılanan destek (β = -,05, p>,05), özel insandan algılanan destek (β = ,04, p>,05), niyet
(β = ,04, p>,05), olumluluk (β = ,05, p>,05) ve dürüstlük (β = ,02, p>,05) alt boyutlarının ise dijital oyun bağımlılığının
anlamlı bir yordayıcısı olmadığı bulunmuştur.
Sonuç: Araştırmada algılanan sosyal desteğin artmasının dijital oyun bağımlılığı üzerinde etkisi olmadığına ulaşılmıştır.
Bir diğer sonuç olarak, kendini açma davranışının artmasının dijital oyun bağımlılığını azaltıcı bir etkisi olduğu dikkate
alındığında kendini açma davranışı dijital oyun bağımlılığında koruyucu faktörlerden biri olarak ele alınabilir.
ictive Effect of Perceived Social Support and SelfDisclosure on Digital Game Addiction in Young Adults
Objective: This study aims to examine the predictive roles of perceived social support and self-disclosure on digital
game addiction in young adults.
Method: The participants of this research, which is structured according to the relational survey model, consist of 382
young adult individuals. Participants were selected by a convenient sampling method. Personal Information Form, Digital
Game Addiction Scale, Self-Disclosure Scale, and Multidimensional Perceived Social Support Scale were used as data
collection tools in the study.
Result: The predictive model explained 58% of the variance in digital game addiction. In addition, as a result of the
analysis, the amount of self-disclosure (ß = -.08, p<.01) was a negative predictor of digital game addiction, and control
(ß = .77, p<.01) was a positive predictor of digital game addiction; perceived support from family (ß = .01, p>.05),
perceived support from friends (ß = -.05, p>.05), perceived support from special person (ß = .04, p>.05), intention (ß
= .04, p>.05), positivity (ß = .05, p>.05) and honesty (ß = .02, p>.05) sub-dimensions were not found to be significant
predictors of digital game addiction.
Conclusion: The increase in perceived social support did not affect digital game addiction. As another result, considering
that the increase in self-disclosure behavior has a reducing effect on digital game addiction, self-disclosure behavior can
be considered one of the protective factors in digital game addiction.