Ağırlıklı olarak Müslüman ülkelerden gelen mülteciler, ülkelerinde ciddi travmatik deneyimlere maruz kalmaktadırlar. Ayrıca göç ettikleri ev sahibi statüsündeki ülkelerde yeniden yerleşim sürecinde yaşadıkları stres devam etmektedir. Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa’da, Müslüman mültecilerin sayısı artsa da, mevcut alanyazın, travma deneyimi olan Müslüman mülteci ailelere yönelik tedavinin etkinliği hakkında bir sonuca varmak için yeterli değildir. Bu popülasyon için yetersiz ruh sağlığı desteği yaklaşımı, olumsuz veya etkisiz ruh sağlığı hizmetleri ile sonuçlanabilir. Bu nedenle, bu çalışmanın amacı Müslüman mülteci ailelere yönelik kültürel olarak duyarlı bir tedavi modeli geliştirmektir. Bu amaçla, bu çalışma mülteci aileler için öyküsel, sanat ve öyküsel maruz bırakma yaklaşımlarından etkilenen sistematik bir aile temelli terapi yaklaşım modeli sunmaktadır. Önerilen bu aile terapisi modeli, haftalık 12 seans ve 4 aşamadan oluşmaktadır: a) tanısal görüşme, b) yaşam öyküsünün anlatılması, c) travmaya maruz kalma ve d) travmatik olayların yeniden anlatılması ve yeniden işlenmesi. Müslüman mültecilere yönelik kültürel açıdan duyarlı tedavi modellerinin geliştirilmesi onların travma tedavilerinde ve ruh sağlığını ele almak gerekli olduğundan, gelecekteki çalışmalar randomize kontrollü denemeleri kullanarak bu çalışmada önerilen entegre modelin etkinliğini test etmelidir.

Refugees arriving in western countries from predominantly Muslim countries, who have already been exposed to severe traumatic experiences in their country of origin, experience further stress during the resettlement process in the host country. Although the number of Muslim refugees is increasing in the U.S. and Europe, the existing literature is not yet adequate to determine which treatments are effective for traumatized Muslim refugee families. Since inappropriate treatment approaches for this population may result cause ineffective or even negative therapy outcomes, this study aimed to develop a culturally responsive treatment model. Specifically, it offers an integrated family-based therapy approach for refugee families, which is influenced by narrative, art, and narrative exposure approaches. This integrated family therapy model consists of 12 weekly sessions in four phases: a) diagnostic interview; b) narration of the life story; c) exposure to the trauma; and d) re-narration and reprocessing of the traumatic events. Future studies should test the feasibility and effectiveness of this integrated model with randomized controlled trials as the implementation of such treatment models is essential for developing a culturally sensitive treatment model for Muslim refugees.