Hem okul hem de ev ortamında çocukların kendi aralarında ya da yetişkinlerle çocuklar arasında ortaya çıkan problem durumlarına yetişkinin müdahale etmesi alışılagelmiş bir durumdur. Alışılagelen bu süreç ise öğretmenin ya da ebeveynin çocukla geçirdiği zamanın önemli bir kısmını yaşanan bu problemlere ayırmasına neden olmaktadır. Bununla birlikte problemin çözümüne katılmayan çocuklar yaşanan olumsuz durumlar karşısında nasıl davranacaklarını öğrenememekte, çözüm sürecinde söz sahibi olamamakta ve bu da problemin çözümünün başarıya ulaşmasını olumsuz etkileyebilmektedir. Bu makalenin amacı problem durumlarında kendi sorunlarını bağımsız bir şekilde çözebilen bireyler yetiştirilmesine katkı sağlayan İş Birliğine Dayalı ve Proaktif Çözümler Modeli’ni tanıtmak ve aşamalar halinde nasıl uygulanması gerektiği hakkında bilgi vermektir. Yapılan araştırmalar bu modelin çocukların bağımsız problem çözme becerileri üzerinde etkili olduğunu göstermektedir. Bununla birlikte bu model sadece yetişkin çocuk arasında yaşanan problemlerin değil, çocukların kendi aralarında yaşadıkları problemlerin çözümünde de etkili olmakta ve çocuklar karşılarındaki kişinin kaygılarını anlayabilmektedirler. Böylece çocuklar problem çözmede daha bağımsız bireyler haline gelmektedirler.

Interventions by adults are habitually observed for problematic situations between children or between adults and children in school and home environment. This habitual process leads teachers and parents to spend a significant part of their time with children addressing those problems. However, children excluded from participation in problem solving process are not able to learn appropriate behaviors in adversity and could not express their concerns in solutions. This may hinder successful solutions to those problems. The aim of this study is to introduce the Collaborative and Proactive Solutions Model which helps train youth in independent, individual problem solving and provide information in sequential applications. The studies show that this model is effective on children’s independent problem-solving skills. Furthermore, this model is effective not only for the problems experienced between adults and children, but also for the solution of problems that children may experience among themselves and this help them understand the concerns of the other people. In this way, children become more independent individuals in problem solving.