Siyaset ve ahlak arasındaki ilişkinin dürüstlük kavramı bağlamında taşıdığı anlam, muhtelif değerlendirmeleri gündeme getirmiştir. Düşünce tarihi açısından, öncelikle felsefenin pratik hayatın sorunlarını anlamaya yönelik olarak ortaya attığı temel argümanların, politik ve psikolojik öğeler içerdiği aşikardır. Bu bağlamda makalede ele alınan riyakarlık ve dürüstlük karşıtlığının felsefede yarattığı gerilimin politik-psikolojik temelleri, yine düşünce tarihi ekseninde ele alınıp tartışılmıştır. Nitekim hem karşıt hem koşut olan dürüstlük ve riyakarlığın etik ve politik öğelere indirgenmesinin yarattığı antagonizma, Antikiteden Moderne felsefi, politik, sosyolojik ve psikolojik iz düşümlerle anlaşılabileceği, Klasik felsefenin savunucusu olan Hannah Arendt gibi düşünürler izleğinde çözülmeye çalışılmıştır. Mezkur paradoks, bu çalışmada kamusallık alanı veya ideası bağlamında ele alınmıştır.

In the framework of the concept of honesty, various interpretations of the meaning of the relationship between politics and morality have been presented. In terms of intellectual history, it is self-evident that western philosophy incorporates political and psychological elements in order to grasp real-life problems. In this context, the political-psychological underpinnings of the philosophical tension generated by hypocrisy and resistance to honesty are studied and discussed on the axis of the history of thought. In fact, thinkers like Hanna Arendt, a defender of Classical philosophy, which can be understood with philosophical, political, sociological, and psychological projections from Antiquity to Modernity, have attempted to resolve the conflict created by the reduction of honesty and hypocrisy, which are both opposite and parallel, to ethical and political elements. The aforementioned paradox is investigated in regard to the public space in this article.