Bu çalışmanın amacı kanser tanılı çocuğa sahip ebeveynlerin tedavi süreciyle bağlantılı ihtiyaçlarını, karşılaştıkları sorunlarla nasıl başa çıktıklarını ve tedavi sürecinde kendilerinde gözlemledikleri olumlu değişimleri belirlemektir. Araştırma, bir devlet üniversitesinin pediatrik onkoloji bölümünde yapılmış ve kanser tanısı almış çocuğu olan ebeveynler popülasyon grubu olarak belirlenmiştir. Çalışmanın örneklemi için, amaca yönelik örnekleme yöntemi kullanılmıştır. Çocukları bir devlet üniversitesi hastanesinin pediatrik onkoloji bölümünde tedavi gören toplam sekiz ebeveyn (5 anne, 3 baba) çalışmaya katılmıştır. Yarı yapılandırılmış görüşme yöntemi kullanılarak ebeveynlerle yüz yüze görüşme yapılmıştır. Görüşmeler içerik analizi yöntemi ile analiz edilmiştir. Katılımcılar, çocuklarının kanser tanısı aldıktan sonraki ilk tepkilerinin; kabullenmeme, yıkılma, aile faciası olarak görme, altüst olma, ağlama, şok olma, inkâr etme, isyan etme, umutsuzluk ve çaresizlik hissetme olduğunu belirtmişlerdir. Ebeveynlerin tedavi sürecindeki ihtiyaçları ise sosyal destek ve hastane koşulları olmak üzere iki başlık altında toplanmıştır. Kullandıkları en etkili baş etme yöntemlerini dua etmek ve kabullenmek olarak belirtmişlerdir. Tedavi sürecinde kendilerinde gözlemledikleri olumlu değişiklikleri ise hastalığı kabullenme, önceliklerini değiştirme, olumlu düşünme ve olgunlaşma olarak ifade etmişlerdir. Sonuç olarak, ebeveynlerin psikolojik ve fiziksel ihtiyaçlarını karşılayacak düzenlemelere ihtiyaç olduğu ve zorlubir tedavi sürecinden kişisel olarak olgunlaşarak çıktıkları görülmektedir. Bu sonuçlara göre, hastanelerde hem kanser tedavisi gören çocuklar hem de aileleri için gerekli müdahale programlarının oluşturulması önerilmektedir.

The aim of this study is to determine the needs of parents who have a child with cancer, how they cope with the problems they encounter, and the positive changes they observe in themselves during the treatment process The research was conducted in the pediatric oncology department of a state university and parents with a child diagnosed with cancer were determined as the population group.The purposeful sampling method was used. A total of eight parents (5 mothers, 3fathers) participated in the study. Face-to-face interviews were conducted with the parents using the semi-structured interview method, which lasted an average of 55 minutes. The interviews were analyzed with the content analysis method. Participants reported that their first reactions after being diagnosed with cancer were rejection, collapse, being upset, crying, shocked, denial, rebelling, hopelessness and despair. Their needs in this process are grouped under two headings: Social support and hospital conditions. They stated that the most effective coping methods they used were praying and accepting. They expressed the positive changes they observed in themselves during the treatment process as accepting of illness, maturation, change of their prioritiesand positive thinking. It is seen that there is a need for arrangements to meet the psychological and physical needs of the parents and that they come out of a difficult treatment process. According to these results, it is recommended to establish necessary intervention programs for both children undergoing cancer treatment and their families