Birlikte ebeveynlik, son yıllarda ebeveynlik ve aile çalışmaları alanyazınında giderek daha çok çalışılmaya başlanmış bir kavramdır. Uluslararası alanyazında, birlikte ebeveynliğin niteliğinin ebeveynlik ve çocuk uyumunu evlilik ilişkisinin ötesinde ve üzerinde açıkladığına dair ampirik bulgular göze çarpmaktadır. Bununla birlikte, ulusal alanyazında birlikte ebeveynliğin görece yeni ve sınırlı düzeyde çalışılmaya başlandığı ve bu yapının değerlendirilmesine yönelik kültüre özgü kapsamlı bir ölçme aracının ise henüz bulunmadığı bilinmektedir. Dolayısıyla, bu çalışmada, ulusal alanyazındaki bu boşluğu doldurmak amacıyla Türk kültürüne özgü bir Birlikte Ebeveynlik Ölçeği’nin (BEÖ) geliştirilmesi, geçerlik ve güvenirliğinin incelenmesi hedeflenmiştir. Araştırma, evli ve birlikte yaşayan, 0-18 yaş aralığında çocukları bulunan toplam 677 ebeveynle (n = 550 anne, %81.2; n = 127 baba, %18.8) yürütülmüştür. Açımlayıcı ve doğrulayıcı faktör analizleri sonuçları, BEÖ’nin birlikte ebeveynlik anlaşması, birlikte ebeveynlik çatışması, birlikte ebeveynlik desteği, birlikte ebeveynliğin küçümsenmesi, birlikte ebeveynlik iş bölümü ve aile ilişkilerinin ortak yönetimi olmak üzere toplam altı boyuttan oluştuğunu göstermiştir. BEÖ toplam puanı ve alt boyutları ile Aile Çatışması Ölçeği, Aile Bütünlüğü Ölçeği ve Algılanan Romantik İlişki Kalitesi Ölçeği arasında saptanan anlamlı ilişkiler, BEÖ’nin ölçüt-bağıntılı geçerliğe sahip olduğunu göstermiştir. Güvenirlik analizlerinde, BEÖ’nin alt boyutları için Cronbach alfa katsayılarının .87 ile .95 arasında değiştiği; BEÖ toplam puanı için .97 olduğu belirlenmiştir. Üç hafta arayla gerçekleştirilen test-tekrar test çalışmasında ise güvenirlik katsayıları .76 ve üzerinde hesaplanmıştır. Sonuç olarak, araştırma bulguları, BEÖ’nin Türk kültüründe evli ve birlikte yaşayan, 0-18 yaş çocukları bulunan çiftlerde, birlikte ebeveynlik ilişkisinin düzeyinin ölçümünde kullanılabilecek kapsamlı, geçerli ve güvenilir bir araç olduğunu göstermiştir.

Coparenting has been increasingly investigated in parenting and family studies literature in recent years. In the international literature, empirical evidence indicate that the quality of coparenting predicts parent and child outcomes above and beyond the marriage relationship. Nevertheless, Turkish researchers have begun to study coparenting recently and in a limited way, and there is not a comprehensive culture-specific measurement tool for assessing coparenting in Turkish families yet. Therefore, in order to fill this gap in the Turkish literature, this study aimed to develop a Coparenting Scale (CS) specific to Turkish culture and to examine its validity and reliability. The study was conducted with 677 parents (n = 550 mothers, 81.2%; n = 127 fathers, 18.8%) who are married and live together and have children between the ages of 0-18. The results of exploratory and confirmatory factor analyses showed that the CS consists of six dimensions, namely the coparenting agreement, the coparenting conflict, the coparenting support, the coparenting undermining, the coparenting about division of labor and the joint management of family relations. Significant correlations between CS total score and sub-dimensions and Family Conflict Scale, Family Cohesion Scale, and Perceived Romantic Relationship Quality Scale demonstrated that CS has criterion-related validity. In reliability analyses, Cronbach’s alpha coefficients ranged from .87 to .95 for sub-dimensions of CS. Cronbach’s alpha was .97 for the total scale. In the test-retest study performed at three-week interval, the reliability coefficients were .76 and above. As a result, the research findings indicated that CS is a comprehensive, valid, and reliable instrument in order to assess the level of coparenting relationship in couples with children aged 0-18, married, and living together in Turkish culture.