Bu derlemede, psikoz için klinik yüksek risk durumunda erken dönem müdahale seçeneklerini, yüksek risk kavramının kısıtlılıklarını ve psikozu önlemede toplum temelli yaklaşımların önemini tartıştık. Psikoz için yüksek riskli gruplara yönelik müdahaleler; farmakolojik olan müdahaleler ve olmayan müdahaleler şeklinde olmak üzere iki ana grupta sınıflandırılabilir. Müdahale seçeneklerinden herhangi birini seçerken yüksek risk grubundaki bireylerin yalnızca küçük bir kısmının klinik olarak psikoza geçiş yapacağı dikkate alınmalıdır. Bu bakımdan agresif müdahalelerden kaçınmak gerekir. Farmakoterapiler, özellikle antipsikotikler, potansiyel yan etki profilleri nedeniyle psikoz için yüksek riskli bireylerde genellikle ilk seçenek olarak düşünülmezken; alternatif olarak neredeyse hiç yan etkisi olmayan bilişsel davranışçı terapiler ve aile odaklı terapiler öne çıkmaktadırlar. Bununla birlikte meta-analizler psikoza geçişi önlemek için uygulanan müdahalelerden hiçbirinin özellikle ihtiyaç temelli tedaviden (plaseboyu da içeren) daha etkili olmadığını göstermektedir. Bu müdahalaler psikoza geçişi önlemede etkili olmayabilirler, ancak psikozun sonuçlarını iyileştirebilirler. Artan kanıtlar psikoz için klinik yüksek risk kavramına odaklanan önleme yaklaşımlarının genel popülasyonda psikoz insidansını azaltmadaki etkisinin toplum temelli yaklaşımlara kıyasla majör kısıtlılıklara sahip olduğunu öne sürmektedir. Son zamanlarda psikoz odaklı önleme yaklaşımlarının yerini, aratanısal durumlara hizmet veren kolay erişilebilen gençlik ruh sağlığı merkezleri almıştır. Toplum temelli gençlik ruh sağlığı merkezlerinin etkinliği hakkında gelecekteki çalışmalar bize psikozdan nasıl korunulacağı konusunda yol gösterebilir.

In this review, we discussed early intervention options in clinical highrisk state for psychosis, the limitations of the high-risk concept, and the importance of population-based approaches in preventing psychosis. Interventions for individuals at high risk for psychosis can be classified into two main categories: pharmacological and non-pharmacological. When choosing any of the intervention options, it should be taken into account that only a small proportion of individuals at the high-risk group would transition to clinical psychosis. In this regard, it is necessary to avoid aggressive interventions. Pharmacotherapies, particularly antipsychotics, are generally not considered as the first choice for individuals with high risk for psychosis due to their potential side effect profiles, whereas cognitive-behavioral therapies and family-oriented therapies stand out as alternatives with virtually no side effects. However, meta-analyses show that none of the interventions are specifically more effective than needs-based treatment (including placebo) for preventing the transition to psychosis. These interventions might not be effective for preventing transition to psychosis, but they might improve outcomes of psychosis. Accumulating evidence suggests that the targeted prevention approaches focused on the clinical high risk for psychosis concept has major limitations to make an impact in reducing psychosis incidence in the general population compared with the populationbased approaches. Recently, psychosis-focused prevention approaches have been replaced by easily accessible youth mental health centers that serve transdiagnostic conditions. Future studies on the effectiveness of these community-based youth mental health services may guide us on how to prevent psychosis.