Amaç: Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu (DEHB), en sık görülen çocukluk çağı psikiyatrik bozukluklarından biri olarak kabul edilir. Bu çalışmanın amacı, DEHB’li çocuklarda, toplam ve yüksek moleküler ağırlıklı (YMA) adiponektin serum düzeylerini, YMA/toplam adiponektin oranını ve bu parametrelerle DEHB belirtileri arasındaki ilişkiyi incelemektir. Yöntem: DEHB tanısını yeni konmuş 44 çocuk ve yaş, cinsiyet açısından DEHB grubuyla eşleştirilmiş 44 sağlıklı çocukta, toplam adiponektin ve YMA adiponektinin serum düzeyleri, enzim bağlı immünosorban test kitleri (ELISA) ile ölçülmüştür. Tüm çocuklarda, DEHB belirtileri Conners Ebeveyn Derecelendirme Ölçeği-Yenilenmiş Kısa (CPRS-RS) ve DEHB Derecelendirme Ölçeği (ADHD-RS) ile değerlendirilmiştir. Beden kitle indeksi standart sapma puanları (BMI-SDS) hesaplanmıştır. Sonuçlar: DEHB ve sağlıklı kontrol grupları arasında cinsiyet, yaş ve BMI-SDS açısından anlamlı fark bulunmadı (sırayla, p=1, p=0.475, p=0.097). Serum toplam, YMA adiponektin düzeyleri ve YMA adiponektin/toplam adiponektin oranının, DEHB grubunda kontrollere göre anlamlı olarak düşük olduğu bulundu (p<0.001). Lojistik regresyon analizinde yaş, cinsiyet ve BMI-SDS kontrol edildiğinde, serum toplam ve YMA adiponektin düzeylerinin yanı sıra, YMA/toplam adiponektin oranının DEHB ile ilişkili olduğu saptandı (p<0.001). DEHB grubunda, yaş ve BMI-SDS kontrol edilerek bakılan kısmi korelasyonlarda toplam adiponektin, YMA adiponektin, YMA/toplam adiponektin oranı ile CPRS-RS hiperaktivite (sırayla, p=0.031, p=0.016, p=0.007), ADHD-RS hiperaktivite-dürtüsellik (p<0.001) ve ADHD-RS toplam ölçek puanları (sırayla, p=0.015, p=0.010, p=0.005) arasında istatistiksel yönden anlamlı ilişkiler saptandı. Tartışma: Bildiğimiz kadarıyla bu çalışma, DEHB’li çocuklarda serum YMA adiponektin düzeylerini inceleyen ve DEHB belirtileri ile toplam ve YMA adiponektin serum düzeyleri arasındaki ilişkiyi araştıran ilk çalışmadır. Çalışmamızın sonuçları, toplam ve YMA adiponektinin DEHB ile ilişkili olabileceğini göstermektedir. (Anadolu Psikiyatri Derg 2020; 21(6):633-640)

Objective: Attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) is considered to be one of the most common childhood psychiatric disorders. The aim of this study was to examine serum levels of total and High Molecular Weight (HMW) adiponectin, and also HMW/total adiponectin ratio with respect to ADHD symptomatology in children. Methods: Serum levels of total adiponectin and HMW adiponectin were measured by commercial enzyme-linked immunesorbent assay kits in 44 treatment-naïve children with ADHD and age, gender matched 44 healthy controls. ADHD symptoms were scored by Conners’ Parent Rating Scale-Revised Short (CPRS-RS) and ADHD Rating Scale (ADHD-RS). Body Mass Index-Standart Deviation Scores (BMI-SDS) of all children were evaluated. Results: There were no significant difference in terms of gender, age and BMI-SDS between ADHD and healthy control groups (respectively, p=1, p=0.475, p=0.097). We found that serum total, HMW adiponectin levels and HMW adiponectin/ total adiponectin ratio were significantly lower in ADHD group compared to controls (p<0.001). In logistic regression analysis, adjusting for age, gender and BMI-SDS, we observed that serum total and HMW adiponectin levels as well as HMW/total adiponectin ratio were associated with ADHD (p<0.001). Additionally, in partial correlations adjusting for age and BMI-SDS in ADHD group, we detected significantly negative correlations between total adiponectin, HMW adiponectin, HMW/total adiponectin ratio and CPRS-RS hyperactivity (p=0.031, p=0.016, p=0.007, respectively), ADHD-RS hyperactive-impulsive (p<0.001), ADHD-RS total symptom scores (p=0.015, p=0.010, p=0.005, respectively). Discussion: To our knowledge, the present study is the first to examine serum HMW adiponectin levels in ADHD children and also to investigate the relationship between ADHD symptoms and serum levels of total and HMW adiponectin. The results of our study indicate that total and HMW adiponectin may be associated with ADHD. (Anatolian Journal of Psychiatry 2020; 21(6):633-640